Krwawy księżyc recenzja

 Początek książki jest spokojny, nie zwiastuje późniejszej tragedii. Thomas porzuceniu pisanie biografii na rzecz serii kryminałów, co się nie podoba się jego żonie Victorii. Kobieta nieprzychylnym okiem patrzy też na wspólną przeprowadzkę do luksusowego apartamentu na Manhattanie. Jej mąż tworzy „Księżycowego zabójcę”, który trafia na listy bestsellerów. Po tym zachodzi duża zmiana w zachowaniu Thomasa, można rzecz, że staje się inną osobą, której Vicks nie poznaje. Do tego ktoś morduje kobiety inspirując się „Księżycowym zabójcą”...
pierwsze co zrobię, to Was ostrzegę: w książce znajduje się wątek fantasy (swoją drogą bardzo dziękuję autorce „Krwawego księżyca” za to właśnie ostrzeżenie oraz egzemplarz do recenzji!). Opis na to nie wskazuje, a taka wiedza pozwoliła mi odpowiednia nastawić się do czytania. Kto się jednak nastawiał na dużo krwi to uspokajam, znajdziecie ją tutaj razem z brutalnością.
Zamysł na fabułę był świetny. Z wykonaniem wyszło różnie. Na plus można zaliczyć bohaterów. Kreacja Thomasa, który stopniowo z uczynnego męża zmieniał się w stosującego przemoc tyrana. Tak samo z stopniowo wpadającą w paranoje Victorią. O ile nie mogłam zrozumieć ich kilku wyborów czy decyzji, to obserwacja ich przemian wbijała w fotel. Autorka także umiejętnie budowała atmosferę, niepokoju. Od początku książki stopniowo narastało też napięcie. Na każdej stronie panował mroczny, duszny klimat, który wręcz osaczał czytelnika. Pomagał przy tym specyficzny styl pisania autorki, co do którego mam mieszane uczucia. Nie jest on lekki ani łatwy do przyswajania. Nie znajdziecie tu dużo dialogów, są za to długie opisy. Dość mocno przeszkadzało mi to na skupieniu się na lekturze. Ogólne wrażenie ratuje czarny humor, który wręcz uwielbiam, więc w pewnym stopniu mogę to wybaczyć.
Nie podobało mi się to, że akcja była dość chaotyczna, szczególnie w drugiej połowie książki. Widać, że jest przemyślana, jednak często przeskakiwała tak szybko, że momentami się gubiłam. Brakowało mi też granicy między rzeczywistością a snami. Jak dla mnie było ich za dużo tak samo jak proroczych wizji. Ale wtedy wchodzi zakończenie, które sprawia, że szczęka odpada!
Ogólnie „Krwawy księżyc” jest ciekawą pozycją. Nie każdemu może się ona jednak spodobać,. Polecam miłośnikom brutalnych książek z wątkiem paranormalnym.