Boski smak wanilii recenzja

Lubię czasami poczytać nieznaną polską prozę, bo a nuż, a widelec trafi się jakaś perełka? Dlatego sięgnąłem po książeczkę pana Lechańskiego.

Mamy tu opowieść o Marku, dla którego rodzice wymarzyli karierę prawnika lub lekarza, ale Marek, idąc za sugestią pana Jana, nauczyciela geografii, nie idzie na studia, tylko wyjeżdża na drugi koniec świata zajmować się uprawą wanilii. Tam spotyka miłość swojego życia, razem uprawiają wanilię i żyją długo i szczęśliwie, kurtyna.

To dosyć ładnie napisana bajeczka, w której jest aż za dużo wanilii, ale brakuje pieprzu, konfliktu, intrygi, nawet w baśniach Andersena bywało ciekawiej, że nie wspomnę o braciach Grimm. Wszystko tam jest bardzo cacy, wręcz cudne, mocno egzaltowane. Oto, gdy Marek wyjeżdżał do Ameryki, to rodzice się nie przeciwstawiali, bo „bezgranicznie ufali jego nauczycielowi.” A niby dlaczego, a studia to pies? A gdy bohater dociera tam, gdzie uprawia się wanilię, mówi „To spełnienie wszystkich moich najskrytszych marzeń.” A potem, pracując przy wanilii „czuł się najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi.” Na plantacji wanilii spotyka Maresol, która staje się kobietą jego życia, nie dziwi, więc że: „Marek i Maresol byli harmonią.” Oczywiście młodzi biorą ślub, a: „Rodzice Marka nie mogli zaś nacieszyć się swoją synową. Maresol wydawała się spełnieniem nie tylko wszystkich marzeń Marka, ale także ich własnych.” Jakżeby inaczej...

Niestety, w tej bajeczce nie ma życia, psychologia postaci nie istnieje, wszyscy są piękni, dobrzy, pracowici, zgodni itd. itp. Po pewnym czasie lektura nuży, męczy, mdli jak po zjedzeniu zbyt dużej ilości słodyczy doprawionych cukrem waniliowym...

Coś mi się wydaje mi, że pan Lechański wzorował się na 'Jedwabiu' Baricco, bo struktura, objętość i atmosfera książki są podobne. Ale u Baricco mamy poetyckość, niedopowiedzenia, tajemnicę miłości, a u Lechańskiego tylko niezły styl i egzaltację na poziomie licealisty, niemającego pojęcia o prawdziwym życiu.

Mam nadzieję, że pan Lechański napisze jeszcze coś lepszego, bo talent z pewnością posiada, ale talent to nie wszystko.

Zatem to spotkanie z nową polską prozą zakończyło się porażką, ale cóż, trzeba próbować dalej...