Pod niemieckimi łóżkami. Zapiski polskiej sprzątaczki recenzja

Nie lubię sprzątać. Gdyby jednak nie ten dość jednak ważny czynnik, chciałaby być sprzątaczką. To wymarzona okazja, żeby poznać ludzi - a ja ludzi lubię. Poza tym byłaby to szansa na to, żeby doszczętnie wyzbyć się oceniania ludzi po pozorach.

Justyna nie jest sprzątaczką. Justyna pomaga w domu. Justyna nie szuka pracy jako sprzątaczka. Justyna ogłasza się jako poszukiwaczka miejsca do sprzątania i prasowania. I dostaje Justyna pracę. Sprząta. Poznaje Niemców. Sympatycznych, zboczonych, skrytych za maskami pozorów, których nie mają ochoty podtrzymywać we własnym zacisznym domu. Justyna jest dobrze wychowana. Dlatego nie rozumie, jak można być nieuprzejmym i nie poczęstować jej wodą, kiedy jest tak gorąco. I jak można rozsmarowywać ludzki kał, żeby sprawdzić dokładność jej pracy. I jak można pytać, czy dalej chce być sprzątaczką. A ona przecież sprzątaczką nie jest, ona tylko sprząta. I o tym właśnie jest ta książka.

Cóż. Czytało się szybko - krótkie zdania, krótkie rozdziały. Mimo wszystko nie jest to wyjątkowo ciekawa lektura. Niektóre z opisywanych przygód szokowały, ale jestem przekonana, że z każdym zawodem wiążą się interesujące doświadczenia. Dziwny jest język, bo zdania są naprawdę specyficznie posiekane. Dziwna jest autorka, bo dzieli się z czytelnikami nie tylko sobą-pomocą domową, ale i fragmentami swojej biografii, czego nie miało być w książce. No bo na przykład urządzanie ślubu i wesela nie interesują czytelników tak jak kultura i sekrety naszych zachodnich sąsiadów.

"Pod niemieckimi łóżkami" to książka na jeden wieczór. Choć ja wiele nie wyniosłam z lektury, myślę, że jest warta przeczytania przez osoby, które zawsze na pierwszym miejscu stawiają pozoranctwo.