Dziewczyna z pociągu recenzja

Wokół tego thrillera było w swoim czasie sporo marketingowej wrzawy. Sięgałem zatem po książkę z pewną ostrożnością, wiele bowiem razy sparzyłem się na okrzyczanych dziełach. Spotkało mnie miłe rozczarowanie, to bardzo dobrze napisany dreszczowiec psychologiczny z bogato przedstawionymi sylwetkami kobiecymi.

Zaczyna się ciekawie, bohaterką jest Rachel, która codziennie dojeżdża pociągiem do pracy do Londynu. Rachel to dziewczyna inteligentna i spostrzegawcza, ale ma duże problemy osobiste: rozstała się z mężem i zdecydowanie za dużo pije. Jedną z jej niewielu rozrywek jest codzienne podglądanie przez szyby wagonu ludzi żyjących przy torach, zresztą przy tych samych torach Rachel mieszkała przed rozwodem.

Mamy też portret mieszkającej przy linii kolejowej Megan, która, chociaż ma wszelkie powody, by być szczęśliwą, wciąż miota się w życiu. Bardzo zgrabnie autorka przeplata historie Rachel i Megan oraz powoli odkrywa przed nami ich skrywane tajemnice: dowiadujemy się, dlaczego rozpadło się małżeństwo Rachel i z jakiego powodu Megan jest tak niespokojna.

Trzeba tu podkreślić świetnie przedstawioną sylwetkę Rachel z jednej strony imponującej inteligencją, z drugiej niemogącej się obyć bez dżinu z tonikiem. Jej upadek opisany jest realistycznie i mocno. Słyszałem już głosy, iż autorka odmalowała tę postać tak świetnie, iż stany alkoholowe musi znać z autopsji, coś jest na rzeczy...

Jak to w thrillerze, mamy najpierw zbrodnię, której tajemnica odkrywana jest na końcu książki, a samo zakończenie jest mocne i krwawe. Czyli jako thriller rzecz jest całkiem w porządku.

Dla mnie najciekawsze w książce było pokazanie zagubienia młodych Londyńczyków z klasy średniej, którym na pozór nic do szczęścia nie brakuje. Oto pani A. nie może zajść w ciążę, rozpada się jej małżeństwo, ona sama zaś wpada w czarną dziurę; oto pani B., mężatka, wikła się w przygodne romanse, które nie przynoszą jej zadowolenia; oto od pana C. odeszła żona i nie może się z tym pogodzić. Smutne to dosyć, ale coś jest na rzeczy.

Słuchałem audiobooka w znakomitej interpretacji Karoliny Gruszki.