Żałobnica recenzja

Ostatnio nie po drodze mi z Robertem Małeckim. Zachwycona serią z komisarzem Bernardem Grossem byłam pewna, że inne jego książki również wzbudzą mój entuzjazm. Tak się jednak nie stało. "Żałobnica" to kolejna pozycja, którą zaliczą do ledwie poprawnych, a to kiepska ocena dla pisarza, który wcześniej tak wysoko zawiesił poprzeczkę.

Początek tej historii przywodził na myśl firmy Hitchcocka, jednak w odróżnieniu od dzieł Mistrza po początkowym trzęsieniu ziemi, napięcie zamiast wzrastać zaczęło dramatycznie pikować w dół.
Świetny początek nie przełożył się na spójną, wciągającą opowieść. Czy to kwestia głównej bohaterki, która od początku wzbudza w czytelniku antypatię czy mnogości wątków, momentami zupełnie niepotrzebnych i zaciemniających obraz, czy też wygórowanych oczekiwań, które miałam? Nie wiem. Wiem jednak, że kolejny raz poczułam nutką rozczarowania.

Historia Anny, która w wypadku traci męża i pasierbicę to opowieść o kobiecie żyjącej nie swoim życiem, skrywającej tajemnice, które swe źródło mają w jej dzieciństwie. Ceną jaką z to płaci jest wieczny strach oraz ogromne poczucie osamotnienia. Każde jej działanie podporządkowane jest temu aby ukryć prawdę o tym kim jest. Przeszłość jednak ją dopada, w momencie kiedy świat i tak wali się bohaterce na głowę. Musi więc stanąć w prawdzie, niezależnie od tego ile ją to będzie kosztować. A cena do najniższych nie należy. Jest zbrodnia musi być i kara, nawet jeśli przy okazji oberwie rykoszetem.

Ta historia miała potencjał, który jednak wytracał się by ostatecznie w ogóle stracić impet.
Sam pomysł to za mało. Ważne jest jeszcze jak opowiada się daną historię. Jeśli powiem, że moim zdaniem "Żałobnica" jest książką niedopracowaną to nie minę się z prawdą. Byłoby żal gdyby Robert Małecki poszedł śladem pisarzy, których nazwiska litościwie przemilczę, a którzy bardziej stawiają na ilość publikowanych książek, niż na ich jakość. A widzę, że autor mocno podkręcił tempo wydawania nowych powieści, co mnie akurat nie cieszy.
Nie tracę jednak nadziei, że wróci on do dawnej formy, za co mocno trzymam kciuki.