Z ciemnością jej do twarzy recenzja

„Z ciemnością jej do twarzy” to książka Kelly Keaton zaliczająca się do gatunku paranormal romance. Owszem, posiada ona jego wszystkie cechy, ale mimo to znacznie różni się od powieści o wampirach, wilkołakach i innych paranormalnych istotach. We wszystko zostają zamieszani greccy bogowie, Nowy Orlean po dwa tysiące dwudziestym szóstym roku spustoszony przez huragan, potomkini Meduzy i kompletnie rozbrajający chłopak z mrocznej rodzinki. Jak z tego zamieszania wybrnęła pani Keaton?
Książka zaczyna się w środku akcji. Dopiero po chwili czytelnik odnajduje się w sytuacji, a mianowicie w zakładzie psychiatrycznym, gdzie główna bohaterka Ari szuka informacji o swojej biologicznej matce, która oddała ją do domu dziecka w wieku czterech lat. Arianea dowiaduje się rzeczy wywracających jej świat do góry nogami. Lecz to jeszcze nie wszystko. Dostaje w spadku malutkie pudełko z przedmiotami należącymi niegdyś do jej matki. Czyta list. List, który każe jej trzymać się z daleka od Nowego 2 – inaczej Nowego Orleanu - i uciekać, uciekać, uciekać… Jak powszechnie wiadomo, najbardziej kusi zakazany owoc. Więc co robi Ari Selkirk? Jedzie do Nowego Orleanu leżącego poza Obręczą. Rozważność nie jest jej silnie rozwiniętą cechą.
Lektura ta jest opowiadana z punktu widzenia Ari. Podczas czytania ogarniał mnie wyjątkowy, mroczny nastrój. A jak Wy poczulibyście się w tym mieście pełnym tajemnic? Balów maskowych? Dziewięciu władczych rodzin i podziemnych lochów? Paranormalnych zdolności i czarujących obcych? Mam przyjemność powiedzieć, że większość postaci przestała być mi obojętna wraz z ich poznaniem. Chociażby Arianea Selkirk – wspaniały, mocny i silny charakter, wyjątkowy wygląd. Zwykła nastolatka zmieniająca się pod wpływem nacisku na nią wywieranego. Sebastian towarzyszący jej przez większość książki. Absolutnie boski, przyprawiający o szybkie bicie serca. Bezpośredni. Kryjący sekrety swojej przyszłości. Przystojniak z nutką niebezpieczeństwa. Kto się mu oprze? W jego domu mieszkają także inni – specyficzna Violet, która zaskarbiła sobie moją sympatię, żywiołowa Crank, dorosły i bardziej melancholijny Henri. Wspaniała grupa tworząca rodzinę nie poprzez więzy krwi, a poprzez to, jak ze sobą żyją, troszcząc się o siebie nawzajem i martwiąc. Łzy napływały mi do oczu w momentach, w których uczestniczyli przybrani rodzice Ari. Tacy ciepli i kochający. Pomimo skupieniu Kelly na akcji, równie dobrze zajęła się ona bohaterami. Na tyle dobrze, że z ciężkim sercem odstawiałam ich na półkę, zamkniętych między kartami stron i czekających na kolejnego czytelnik, który ich ożywi.
Okładka tej pozycji bez wątpienia przedstawia Arianeę Selkirk. Obraz tej dziewczyny jest również moim wyobrażeniem Ari. Nie było potrzeby, abym cokolwiek w niej zmieniała. Wszystko jest na swoim miejscu. To samo tyczy się tytułu – Arianea jest waleczna i nieugięta, a z ciemnością w istocie jest jej do twarzy. Książka nie jest specjalnie obszerna, co z początku wydaje się minusem – kończy się za szybko. Z drugiej strony, rozbudza apetyt na więcej. Już teraz wypatruję kontynuacji.
Cóż więcej mogę powiedzieć? „Z ciemnością jej do twarzy” to niebywałe połączenie mitologii i przyszłości, które wciągnie każdego. Z wypiekami na twarzy wraz z ekipą tej pozycji przedzierałam się przez gąszcz zagadek i wychodziłam zwycięsko ze spotkaniem twarzą w twarz z otchłanią strachu. Dzieło Kelly Keaton trzyma w napięciu. Jest inne. Wyjątkowe. Bezapelacyjnie warte Waszej uwagi. Odważcie się postawić stopę za Obręczą. Odważcie się wyruszyć w podróż z Ari. Odważcie się rozbudzić swoją wyobraźnię. Zróbcie to, zanim pochłonie Was ciemność…