Pamiętnik diabła recenzja

Adriana Bednarka nikomu nie trzeba specjalnie przedstawiać, gdyż od kilku lat spod jego pióra wychodzą powieści na długo zapadające w pamięć. Ma za sobą kilkanaście książek, którymi zaskakuje za każdym razem. Swoją karierę pisarską rozpoczął w 2014 roku serią o Kubie Sobańskim, która zaczynała się powieścią „Pamiętnik diabła”. Ten tom po raz drugi pojawił się w nowej oprawie w 2017 roku, więc obecny jest wydaniem trzecim.

Ja długo nie mogłam zdecydować się na sięgnięcie po jego książki, gdyż z reguły wolę lżejsze klimaty. Dopiero dylogia „Zapomniany” i "Zapomniany. W matni strachu" oraz specyficzny erotyk „Ona”, przekonały mnie do pióra tego autora. Cieszy mnie, zatem że seria o Kubie Sobańskim została w tym roku wznowiona przez wydawnictwo Zaczytani, gdyż będę mogła poznać nie tylko „Pamiętnik diabła”, ale też pozostałe części, oraz kontynuację tej serii. Autor postanowił bowiem, dopisać dalszą historię swego bohatera, od którego zaczęła się jego pisarska kariera. Dodatkowym atutem tego wydania jest całkowicie nowa, ciekawsza okładka, a do tego poprawiona, przez pisarza, wersja tej historii.

Bohater wciąga nas do swego świata odsłaniając mroki tkwiące w jego umyśle i osobowości. Patrząc na niego z zewnątrz wszyscy postrzegają go, jako zwykłego, normalnego młodego człowieka studiującego prawo, prowadzącego życie, jak większość jego rówieśników i kolegów z uczelni. Powodzi mu się wyśmienicie, mieszka w luksusowym apartamencie, ma piękną dziewczynę, pieniądze, jeździ drogim samochodem, ubiera się w ekskluzywnych sklepach, ma przyjaciół i ogólnie jest lubiany. Nikt nie podejrzewa, że pod tą maską skrywa się chory, żądny krwi psychopata. Jego demony dały o sobie znać rok temu, gdy pozwolił sobie na działanie pod ich wpływem. Obserwujemy to zdarzenie w prologu, poznając sposób, w jaki Kuba realizuje swoje makabryczne plany. Ten wstęp wprowadza od razu nastrój grozy i przygotowuje nas na to, że nie będzie to łatwa lektura, mimo że napisana jest bardzo lekkim stylem, który wręcz się pochłania strona po stronie.

Mija rok, który Kuba poświęcił całkowicie nauce. Pragnie, bowiem zostać adwokatem, nie po to by wymierzać sprawiedliwość, lecz dlatego, by bronić przestępców i wyciągać z tarapatów. Zdaje sobie sprawę, że nie może pozwolić sobie na żaden błąd, bo to uniemożliwiłoby mu spełnienie planów. Tymczasem pojawia się na jego drodze nowa ofiara, która wyostrza potworne zmysły niepozwalające na spokojne realizowanie zawodowych planów. Budzi się w nim żądza, którą trudno mu powstrzymać…

Mimo wielu zbrodni mających miejsce w fabule, nie jest to typowy kryminał, gdyż nie mamy w nim śledztwa, w którym byśmy mogli uczestniczyć, podążając za kolejnymi tropami. Tutaj od początku znamy sprawcę, a co więcej, obserwujemy jego przygotowania do przestępstwa. Jesteśmy w tym wypadku tylko widzami oglądającymi kolejne sceny, niczym w teatrze na scenie. Ten element wyróżnia ten kryminał od innych, gdyż z reguły bohaterami są pozytywne postacie, które wymierzają sprawiedliwość poprzez rozwiązanie zagadki przestępstwa i wsadzają winnych z kratki.

W diabelskiej serii stworzonej przez pana Bednarka wszystko jest na opak, gdyż śledząc jego poczynania, pojawia się fascynacja osobą mordercy i chęć poznawania skutków jego działań oraz ciekawość, dokąd go to doprowadzi. Z jednej strony mamy nadzieję, że wszystko się w końcu wyda i Kuba poniesie odpowiedzialność za swoje czyny, z drugiej strony nie chcemy, by stało się to zbyt szybko. Trudno, więc go polubić, tak jak z reguły ma to miejsce w innych powieściach. Dla mnie niezwykłe było zajrzenie w zakamarki duszy takiej osobowości i obserwowanie toku myślenia psychopaty, ale też poznawanie motywów, które ukształtowały tego rodzaju człowieka.

Opowieść o Kubie Sobańskim pokazuje też, jak łatwo można zdobyć potrzebne informacje o drugiej osobie bazując jedynie na tym, co ludzie zamieszczają w mediach społecznościowych. Często widać różne zdjęcia, informacje, które dla osoby zamieszczającej je w Internecie mają jedynie na celu pokazanie fragmentu swojego życia. Jednak dla przestępcy jest to doskonały materiał do snucia planów związanych z upatrzoną ofiarą. Kuba ma na ten temat także swoje zdanie, gdy mówi o takich osobach: „Są jak zwierzęta wystawione na rzeź dla sprytnego myśliwego. Takiego jak ja.” Można, zatem potraktować to, jak ostrzeżenie dla młodych osób, które nagminnie eksponują siebie, nie mając świadomości, że mogą być celem dla psychopatycznego umysłu, takiego jak Kuba.

Całość jest wprawdzie fikcją literacką, ale nakreśloną tak realnie, że mamy wrażenie, jakby działo się to naprawdę. To nie wyklucza tego, że w realnym życiu nie ma tego rodzaju chorej osobowości, która postrzega świat w nieco skrzywionych realiach.

Poznając jakąś nową osobę nigdy do końca nie wiemy, co tak naprawdę „siedzi” w danym człowieku. Jego prawdziwe oblicze możemy dostrzec tylko w szczególnych przypadkach, lub też przy bliższym poznaniu. Najczęściej w trudnych sytuacjach wymagających pomocy i wsparcia. Jednak czasami człowiek skrywa tak mroczne wnętrze, że lepiej jest nie poznawać go nigdy.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Zaczytani