Recenzja książki Ja diablica

Zastanawialiście się kiedyś jak wygląda życie po śmierci? Katarzyna Berenika Miszczuk w swojej książce przedstawia nam swoją wizję piekła, które wcale nie jest takie złe.

Główna bohaterka Wiktoria zostaje zamordowana i po śmierci trafia do Niższej Arkadii, czyli po prostu do piekła. Ma ten przywilej, że zostaje zatrudniona na stanowisko diablicy, której zadaniem jest pozyskiwanie dusz. Z biegiem czasu na jaw wychodzą fakty, jakoby jej śmierć nie była przypadkowa. Dziewczyna postanawia dowiedzieć się, komu i dlaczego tak bardzo zależało, aby umarła.

Katarzyna Berenika Miszczuk kupiła mnie przy serii "Kwiat paproci" swoim lekkim, niewymuszonym humorem, momentami nawet czarnym. Tutaj mamy to samo. Autorka bawi się, gra z kulturą, stereotypami, naszymi wyobrażeniami o życiu po życiu. Jej piekło, to tak naprawdę słoneczne Los Diablos (słusznie nasuwa się Wam skojarzenie z Miastem Aniołów w Kalifornii), w którym każdy robi to, co kocha, a wieczorami chodzi na imprezy z dobrą muzyką i kolorowymi drinkami. Tytko tutaj na jednej imprezie bawić się może Napoleon, Cezar i Elvis Presley.

Jednym z głównych wątków jest historia miłosna. Nie jest ona jakoś specjalnie głęboko rozbudowana. Powiedziałabym, że mamy do czynienia z typowym trójkątem miłosnym. Główna bohaterka Wiktoria za życia zakochana w Piotrusiu, który nie wykazuje większego zainteresowania dziewczyną. W piekle poznaje przystojnego diabła Beletha, który uwodzi ją na każdym kroku. W pewnym momencie odniosłam wrażenie, że bohaterowie gonią siebie nawzajem w tej miłości. Beleth chce Wiktorii, która z kolei chce Piotrusia, który wydawać by się mogło nie chce nikogo. Trochę schematyczne, ale akurat w tej książce się to sprawdza.

"Ja, diablica" gatunkowo zaliczana jest do fantastyki. Ja przyznam, że zazwyczaj nie czytam tego gatunku, a odrealnione opisy przyjmuje tylko w małych, wysublimowanych dawkach. Tutaj większa część książki przypadła mi do gustu. Problem miałam w końcowym, kulminacyjnym momencie. Tam było dla mnie trochę za dużo, za wybuchowo, za bardzo odbiegało od normy.

Jest to typ lekkiej, niewymagającej literatury. Przyjemna historia, którą czyta się szybko. W sam raz na dwa popołudnia. Z pewnością sięgnę po kolejne tomy z czystej ludzkiej ciekawości -a jak wiadomo jest to pierwszy stopień do piekła :)