Sześć snów Laury Szuster recenzja

Określenie gatunku powieści z jednej strony niewątpliwie ułatwia wybór lektury, ale z drugiej może kierunkować nasze czytelnicze oczekiwania, a czasem nawet zmylić. A co w takim razie myślicie o gatunkowych miksach? Na przykład o thrillerze z elementami dramatu psychologicznego, w którym pojawia się motyw podróży w czasie?

Ja przyznaję, że lubię być zaskakiwana i cenię odwagę pisarzy, którzy wychodzą poza utarte schematy i wydeptane ścieżki. I taką bardzo udaną literacką niespodzianką jest „Sześć snów Laury Szuster” Jacka Kalinowskiego. Spotkanie z Autorem zaczęłam od Jego drugiej książki, ale w swym zachwycie poszłam za ciosem i pochłonęłam już i debiutanckie „Miejsca cieniste”, o których wkrótce napiszę.

Tytułowa Laura Szuster przywodzi mi w pewnym stopniu na myśl Alicję z Krainy Czarów, przenosząc się w czasie do krainy swojego dzieciństwa, a jej króliczą norą okazują się sny w miejscu, w którym zostaje uwięziona. Czy to jedyna możliwość ucieczki od koszmarnej rzeczywistości, w której się znajduje? A może los daje jej szansę rozwikłać tajemnicę przeszłości i zapobiec potwornej tragedii, w wyniku której została sierotą?

Wraz z bohaterką zostałam wciągnięta w wir niepokojących zdarzeń, w których niepokojąca rzeczywistość miesza się z koszmarnymi snami, a granice czasu wydają się zacierać. Początkowo, zupełnie jak ona, czułam zagubienie nie pojmując przyczyn jej beznadziejnego położenia, nie znając tożsamości przetrzymującego ją sprawcy. I totalne zaskoczenie, gdy pierwszy sen przenosi ją do czasu sprzed własnych narodzin stawiając na jej drodze ciężarną matkę i jej przyjaciół, którzy odegrają kluczową rolę w wydarzeniach prowadzących do katastrofy.

Każdy kolejny sen Laury dostarcza nowych odkryć, ale także poczucia coraz większego zagrożenia. Atmosfera książki jest gęsta od tajemnic, a Autor umiejętnie buduje napięcie, prowadząc czytelnika przez kolejne warstwy zagadki. Czy wiedza o tragedii sprzed lat wystarczy, by Laura zmieniła przeszłość i zdołała jej zapobiec? A może karty, które już zostały rozdane nie mogą wrócić ponownie do talii?

Autor z dużą wprawą kreśli portrety psychologiczne bohaterów z ich złożonymi relacjami i motywacjami, a każda z postaci wnosi do historii własne mroczne sekrety, które stopniowo wychodzą na jaw. Umiejętnie wplatane w opowieść elementy grozy i niepewności trzymają w napięciu do samego końca, ale równie ważny jak dynamika powieści jest jej dramatyzm. I w niczym nie przeszkadzał mi brak realizmu podróży w czasie, bo emocje bohaterki, jej próby zmierzenia się z traumami przeszłości i odkrycia własnej tożsamości były na wskroś prawdziwe.