Pewnego lata recenzja

Czasami jedna chwila, pozornie nudne, nic nie znaczące wydarzenie lub miejsce, potrafi zmienić życie nie jednej, ale kilku osób i to w znaczący sposób. Tak też było w przypadku bohaterów książki Irene Hannon „Pewnego lata”. Karen i Val to siostry, które nigdy nie dogadywały się ze sobą. Kiedy jedna z nich wyjechała z miasteczka w poszukiwaniu swoich marzeń, druga musiała przejąć opiekę nad matką i zajmowanie się domem. Val wraca, aby pomóc rodzinie uporać się ze skutkami zawału matki i na nowo odżywają stare pretensje i bolesne sytuacje. Scott po wypadku, w którym zginęli jego przyjaciele a on sam doznał paraliżu ręki, nie może dojść do siebie. Jeden moment przekreślił jego marzenia o muzycznej karierze. Do tego trauma psychiczna i obrażenia fizyczne nie pozwalają mu cieszyć się życiem. Wszystko się zmienia, kiedy obejmuje prowadzenie chóru kościelnego. David po śmierci żony przeprowadza się do nowego miasteczka. Mężczyzna próbuje stworzyć dla swojej córeczki namiastkę normalności, ale tęsknota za bliską osobą jest przejmująca. Pewnego dnia coś się jednak zmienia... Zupełnie różnych bohaterów połączy los lub przeznaczenie. Ich ścieżki przetną się w najmniej oczekiwanym momencie i zmienią dalszy bieg ich życia. Plusem jest cała paleta przeciwstawnych emocji, które będą targać bohaterami, jak również i czytelnikami a także życiowe problemy oraz skomplikowane zależności międzyludzkie. Jak się okazuje, wszystko jest po coś i czasami tragedia nie jest końcem, ale początkiem nowej drogi. Barwna, ciepła opowieść o sile ludzkiego ducha, wierze, nadziei, miłości i pokonywaniu wszelkich przeciwności. Polecam!!

Moja ocena: 5/6