Lizbona. Miasto, które przytula recenzja

Dwie panie zakochane w Lizbonie napisały książkę o tym fascynującym mieście. To trochę taki miszmasz, połączenie przewodnika, książki podróżniczej i reportażu. Dowiadujemy się też sporo o najnowszej historii Portugalii, między innymi o Rewolucji Goździków z 1974 r., która zakończyła autorytarne rządy w tym kraju. Mamy również elementy rozmówek portugalskich: poznajemy trochę przydatnych zwrotów.

Ponieważ mamy do czynienia z wyznaniem miłości, nieunikniona jest pewna idealizacja obiektu westchnień. Na przykład twierdzą autorki, że portugalska kawa jest najlepsza na świecie, bo ja wiem... W ogóle bardzo dużo w książce jest o kuchni portugalskiej o ulubionych potrawach autorek, o deserach i rybach, jakie warto tam zjeść.

Rzecz całą można traktować zatem jako przewodnik po Lizbonie, piszą autorki o ulubionych knajpach, ciekawych miejscach (na przykład Szpital Lalek) czy muzeach. Z tym że jest to przewodnik mocno subiektywny, to co ciekawe dla pań Marty i Weroniki niekoniecznie musi być interesujące dla innych.

Zwracają uwagę autorki na powolny rytm życia tamtejszego, na pewno wolniejszy niż w Polsce, tu ładny cytat: „Czas w Lizbonie jest jak nurt w rzece – płynie swobodnie. Tam wszystko toczy się swoim rytmem, nikt niczego nie przyspiesza. Lizbończycy rzadko kiedy mają pretensje z powodu tego, że ktoś przyjedzie na spotkanie pół godziny później.” Inny piękny cytat: „Lizbońską duszę mają dla mnie ci, którzy pozwalają sobie na wejście w tryb slow motion, choćby na chwilę. Potrafią się zagadać i zasłuchać. Ufają swoim stopom, ale też nie boją się zgubić. Doceniają drobiazgi.”

Nie ukrywają autorki ciemnych stron intensywnej turystyki obserwowanej w ostatnich latach: wzrost cen, zwłaszcza w centrum miasta, olbrzymie tłumy, coraz większe ilości śmieci, są kłopoty z ich usunięciem. To są właściwie problemy wszystkich popularnych miejsc turystycznych.

Ciekawe są różnice w podejściu obu autorek, oto Weronika Wawrzkowicz-Nasternak jest mocno entuzjastyczna, wręcz poetyczna w opisywaniu miasta, zaś Marta Stacewicz-Paixão bardziej realistyczna, widząca też jego problemy i niedostatki. Może dlatego, że Marta miała za męża Portugalczyka i długo mieszkała w Lizbonie, a Weronika tylko pomieszkuje w tym mieście.

Interesujące jest opisanie przez Martę charakteru Portugalczyków, porównuje go do sernika: z wierzchu lukier, potem miękkość, a na dole twardy spód. Dlatego na przykład trudno nawiązać z mieszkańcem tego kraju głębszą przyjaźń.

Czytam to, co napisałem i widzę, że wyszedł zbiór luźnych impresji i taka właśnie jest ta książka; z pewnością przydatna dla wybierających się do Lizbony.