Kruk recenzja

Naprawdę miło przeczytać w końcu porządny kryminał, w którym trupy nie ścielą się gęsto (jest tylko jeden!), czytelnika traktuje się z szacunkiem, a autor stosuje narrację ciągłą, bez przeskakiwania w czasie. A i morski klimat jest lekko wyczuwalny.

Stan początkowy – niemal zawieszony komisarz Sławomir* Kruk zostaje „wybrany” do prowadzenia sprawy topielca. Ale topielca wyjątkowego, bo zawiązanego w skórzany worek. Generalnie sposób popełnienia zbrodni nosi znamiona tortur. O szczegółach pisać nie będę, bo te lepiej poznać w trakcie lektury. Tak, zachęcam, mnie zachęciła @Rudolfina swoją recenzją i nie żałuję.

Kruk ma problem, na szczęście nie alkoholowy, który rzutuje na jego przyszłość w policji. Zły pijar się ciągnie, jest rozpoznawany przez czytelników gazet, ewentualni świadkowie się go boją lub straszą koneksjami. Niełatwą więc ma pracę, szczególnie że to nie jest policjant typu „byleby zamknąć sprawę”. Komisarzowi nie zależy na statystykach i łatwym zakończeniu dochodzenia, ale na prawdzie. Szlachetnie. I jeszcze wie, że ryzykuje. Do tego siedzi mu na głowie młoda pani prokurator, Marta Krynicka, która, tak się szczęśliwie dla niej składa, jest córką senatora. Jak się można domyślić, status społeczny jest tu ważny i próby nacisku będą.

Oczywiście mamy tutaj jakieś tło obyczajowe, bo przecież bohater musi mieć jakąś historię. Jest więc przewijająca się była żona, jest nierozwiązana przyczyna wstąpienia do policji (facet studiował filozofię, ale „coś się stało z siostrą kumpla”. Zakładam, że w kolejnych tomach się dowiem). Jest i o samotności i o potrzebie partnerki, jeśli nie na resztę życia to chociaż do łóżka. Wszystko to jednak jest podane wystarczająco nienachalnie, tak byśmy nie mieli wrażenia, że czytamy obyczajówkę. Sławek to taki zwykły swojski chłop, który nawet pić szczególnie nie lubi.

Przyznam, że do końca nie odkryłam kto i dlaczego. Już, już myślałam, że jestem blisko, ale autor się wykaraskał i mnie zaskoczył. A ostatnia akcja? Moja myśl „I dobrze Ci tak, pipo!”. Będzie czytane dalej.

* w tym miejscu mała dygresja, czytając o Sławku, Sławomirze, ani razu nie przyszło do mnie „Miłość, miłość w Zakopanem”, a wierzcie mi, regularnie torturuję tym ojca.