Kruk

Komisarz Sławomir Kruk i prokurator Marta Krynicka rozpoczynają śledztwo, on zawieszony, ona młoda, kto chce z kim pracować? Okazuje się, że ona z nim, dlaczego? Rozpoczyna się przepychanka, kto ma racje, na plaży znajdują w worku zwłoki mężczyzny, w worku węże, okazuje się, że ojciec denata popełnił niedawno samobójstwo, brat zginął. Mamy duże pieniądze, układy, układziki, narkotyki, ale w sumie tak zarysowane. Motyw zbrodni mnie nie zachwycił, zbyt prozaiczny. Jest to pierwsza część serii, końcówka wymusza czytanie dalej – nie lubię takich zabiegów, ale tutaj polubiłam Kruka więc chyba sięgnę po część następną.
Co do bohatera, mimo rozwodu, nie pije, nie chodzi po knajpach, wydaje się miły, reszta postaci też jest dość interesująca mam nadzieję, że pisarz rozwinie je w dalszych częściach, nawet tych stojących po ciemnej stronie. Całość dla pochłaniających kryminał będzie taka sobie, dla mało czytających takie lektury - niezła. Mnie zachęciła – nowy pisarz, zobaczymy co będzie dalej.

Naprawdę świetny kryminał. Dobrze skonstruowana intryga, pełna zwrotów, zakończenie zupełnie nieoczekiwane. Napisana w formie, którą bardzo lubię - króciutkich rozdziałów. Chyba będzie dalszy ciąg...:) Pozostało trochę otwartych wątków, no i to zakończenie...
Bohaterowie pierwszoplanowi dość wyraziści, nieco schematyczni, ale to mi nie przeszkadzało. Za to galeria postaci drugoplanowych niezwykle barwna. Uśmiałam się serdecznie nad wpadką Pawła i akcją jego żony... Też zdarzyło mi się wejść do cudzego auta i zaskoczyć właściciela (chociaż nie tak, jak w tym wypadku:)
Bardzo polubiłam tatkę Winiarskiego, a młodej, ambitnej suczce (moim zdaniem, to najgorszy wulgaryzm, jakim można określić kobietę) wcale nie współczułam. Mam okropny charakter - byłam usatysfakcjonowana zakończeniem... (Kto mieczem wojuje, od miecza ginie...).

Bardzo dobry kryminał. Nie ma w nim zbędnych szczegółów, każda informacja ma znaczenie, choć akurat niekoniecznie takie, jakie czytelnik skłonny byłby przypisywać jej w pierwszym odruchu. Zagadka kryminalna satysfakcjonująco rozwiązana i zamknięta, a jednocześnie jest przestrzeń na kontynuację. Świetne dialogi. I jeszcze na dodatek akcja toczy się w moim mieście. :) Nazwisko autora trafia na moją krótką listę.

Mam ostatnio szczęście do dobrych kryminałów. A może nosa do dobrych wyborów.
Zaczyna się intrygująco. Jest dziwne morderstwo (rytualne?), jest śledztwo, twardy policjant i ostra pani prokurator. Dowiadujemy się, że policjant ma swoje demony przeszłości, a młoda prokurator zrobi wszystko, aby zaistnieć inaczej, niż jako córka znanego ojca. Aczkolwiek wątki obyczajowe nie dominują, jesteśmy bardzo skupieni na poszukiwaniu sprawcy.
Czyta się szybko i lekko.
Postaci są przedstawione tak wiarygodnie, i w takich proporcjach, że ciekawią, a nie rozpraszają. Dobre dialogi i celny humor słowny brzmią naturalnie, tym samym napędzają akcję i świetnie zastępują opisy, a są zróżnicowane technicznie i estetycznie, ze względu na różne środowiska.
Śmiałam się w głos przy opisie poczynań temperamentnej żony jednego z policjantów, która – wzburzona – obnaża swoje wdzięki przed obcym (pomyłkowo!) facetem! Potem śmiałam się w głos, gdy ów policjant wpadł na komendę celem zemsty za nagłośnienie sprawy...
Podsumowując.
Lubię w powieściach kryminalnych taki styl.
Konkretny, skoncentrowany. Rzeczowy i logiczny. Prawdziwe męskie granie.
I nie zarzucam tu wcale gruboskórności ani braku wrażliwości. Autor potrafi przekonująco dać wyraz uczuciom i emocjom:
"Spał krótko, a potem obudził się, nie mógł zasnąć i leżał, patrząc w sufit. Sylwia spała odwrócona tyłem, okryta kołdrą stanowczo zbyt lekką, by mogła zamaskować jej kształty. Sławek czuł spokój. Był jak człowiek,...