Ćma

Komisarz Sławomir Kruk znowu w formie i znowu rozwiązuje kolejną zagadkę kryminalną. Podoba mi się jak komisarz prowadzi swoje dochodzenie ale tym razem pomysł na fabułę trochę mnie zaskoczył. Nie spotkałam się do tej pory z mordercą, który mordował z takiego powodu jak ten negatywny bohater. Nie udało mi się polubić kogokolwiek poza komisarzem Krukiem ale nie wpłynęło to zupełnie na moją ocenę. Lubię książki Pana Piotra i polecam je sympatykom kryminałów.

Kruk spotyka znajomą, która prosi go o pomoc w odszukaniu syna sąsiadów. Pozornie banalna historia zaginięcia wciąga komisarza w sprawę mającą drugie, o wiele mroczniejsze, dno.
Piotr Górski nie idzie na łatwiznę, nie tworzy płaskich, banalnych postaci, których jedynym zadaniem jest zapełnianie stron, nie ucieka się do banalnych twistów, żeby czytelnikowi ułatwić przedzieranie się przez intrygę. „Ćma” to nie jest miły, kocykowy kryminał, a Sławomir Kruk to nie czuły brutal, twardy na zewnątrz i milusi w środku. Czuć tu, jak nigdzie indziej, atmosferę powieści z gatunku noir, świat nie jest czarno-biały, a samotność przytłacza. Czytajcie Górskiego! On wie o co chodzi w dobrym kryminale.

Czytając zastanawiałam się, czy był jakiś tom wcześniejszy od tego i teraz widzę, że to już tom szósty! Nic dziwnego, że czasami mamy wspomnienie o poprzednich przewinieniach postaci, o których rozwinięciu tutaj nie było mowy. Z ręką na sercu zapewniam was, że to jeden z najlepszych pisarzy kryminałów z dodatkiem psychologicznym. Już sam początek mocno mnie wciągnął, gdyż sama z wątkiem ludzkiego mięsa mam napisaną książkę, tylko jej nie wydałam. Tutaj również ktoś napisze ogłoszenie, że chciałby spróbować ludzkiego mięsa i oto znajduje się młody chłopak, którego ciało przedstawia brutalną historię jego życia. Oprawca zapewnia go, że tylko go naprawi i w tym momencie wątek się urywa. Następne wydarzenia przedstawiają czas w którym wcześniejszy chłopak jest poszukiwany. Podobało mi się to, że im dalej, tym kolejne wątki jego zaginięcia zyskiwały nowe poszlaki. Co nowa postać, to mamy jej ciche przesłuchanie i czuć, że szczerość bywa tutaj tylko słowem, nie wyznaniem. Wiele osób wydaje się, że cokolwiek mogło mu się stać, to z pewnością albo rzuciła go dziewczyna i teraz to przeżywa, albo uciekł od nieciekawej rodziny, albo coś zrobili mu koledzy, bo nagle każdy w czasie zaginięcia był z kimś, kto solennie to potwierdza. Tropy śledczego, a zwłaszcza jego podejście do tematu zaginięcia rozkładał na czynniki pierwsze. Wszędzie widział podejrzanych i łączył kawałek po kawałku, a to, czego się dowiadywał nie czuliśmy, że może mieć z tym jakikolwiek związek. Jakby zaginął ptak,...

Wow. No po prostu wow. W swojej recenzji piątego tomu umieściłam zdanie: "autor, któremu się chce - no, chyba że w szóstej części przestanie mu się chcieć" - i naprawdę miło było się przekonać, że nie, nie przestało. Ale to, jak bardzo nie przestało, to klękajcie narody! W moim odbiorze to chyba najlepsza część serii (i to pomimo cichutkiego, popiskującego na dnie duszy "ale przecież"), acz poczytałam sobie opinie innych czytelników, dla których była to część najsłabsza. I calkiem spora część autorów tych opinii oceniło książkę na siedem gwiazdek. Gdyż,Panie i Panowie, taka to i seria, której najsłabszy tom ocenia się na siedem gwiazdek. Rewelka. Szacun. Czapki z głów. Oraz, że się powtorzę, po prostu wow.

jak zawsze się nie zawiodłam. pierwszorzędnie poprowadzona fabuła, narracja. trochę przeraża mnie, jak w obecnym czasie ludzie nie zauważają co się dzieje wokół nich. jest mi smutno, bo taka sytuacja może dotyczyć każdego z nas. gorąco polecam wszystkim całą serię z komisarzem Krukiem.