Ćma recenzja

To w gruncie rzeczy bardzo dobrze, że tytuły serii książek z komisarzem Sławomirem Krukiem dość luźno wiążą się z istotą fabuły. Dobrze, dlatego że nie pomaga to czytelnikowi złapać tropu szybciej niż Komisarzowi, choć i to jest możliwe. Najciekawsze jednak jest to, że czytając Kruka, choć właściwie powinienem napisać Górskiego, po raz szósty, nie jestem zmęczony materiałem. Nie jest zmęczony Autor, Nie jest zmęczony czytelnik, a w żadnym wypadku nie jest zmęczony niestrudzony Komisarz.

I ta czytając do drugiej w nocy, i dalej, pomimo pracy następnego dnia, wiedziałem już, że Piotr Górski to człowiek, który musi być pełen pasji, do tego swojego pisania. Ktoś kto nie spoczywa na laurach ani też (jakimś cudem) nie ma gorszych chwil w pisaniu. Co mogę jednak powiedzieć, to że ostro człowieka zwichrowało, nie używając wulgaryzmów, dał w tym tomie do pieca zmieniając serię kryminalną w pełnohorrorowy thriller. Nie zdradzając fabuły, muszę powiedzieć, że jest to gęsto makabryczny tom, właściwie nie tyle makabryczny, bo bezkrwawy właściwie, ale pełen Grozy.

Akcent w tym tomie mniej leży na samej policyjnej robocie czy osobistych sprawach Kruka, jest bardziej położony na psychologicznych aspektach postaci, co jest fabularnym strzałem w dziesiątkę. Początkowo miałem wrażenie, że będzie to pretensjonalny tom o trudnej młodzieży, ale ten aspekt okazał się jedynie częścią całej scenografii, żeby nie powiedzieć zmyłką dla czytelnika. Jakieś tam przytulanki (właściwie opisane) Kruka są, a jakże, ale nienachalnie, znowuż po męsku, mimochodem. I choć można by odnieść wrażenie, że miejscami mniej Kruka w Kruku, tak nie jest, Autor zręcznie macha postaciami, bardzo fajnie budując i akcję i takie zawieszenia pomiędzy rozdziałami, niejako odpowiadające tokowi myślenia naszego Policjanta. I ten właśnie aspekt psychologiczny wybitnie wyciska piętno na czytelniku, gdzie w pewnym momencie kończy się robota detektywistyczno kryminalna, a zaczyna się festiwal Grozy i Psychopaty. Gdzie w czytelniku wywołuje się nie tyle ciekawość i pomyślunek co i jak, ale strach przed tym jak to jest możliwe. Jak ktoś mógł tak i z jakiego powodu? Na te pytania próbuje odnaleźć odpowiedź Komisarz Kruk, dziwiąc się z przerażeniem nie mniej niż sam czytelnik.

Po sześciu tomach, dalej kibicuję Krukowi, i choć jego psychiczna deprawacja postępuje i mocno niepokoi, chcę śledzić losy tego Samotnego Wilka. Nawet z nutką Grozy.

12.14.2024 r.