Żmijątko recenzja

"Żmijątko" to najprawdopodobniej ostatnia część cyklu o wiedmie Biwii. Ubolewam, bo to były świetne słowiańskie powieści pełne akcji. W trzecim tomie nasza główna bohaterka jest już dojrzałą kobietą. Jej życie pełne jest rytuałów, wizji, ziół i demonów. Dzielnie stawia wszystkiemu czoła, a umacnia ją w tym wszystkim miłość do Żegoty. Nie wie tylko, że ciąży nad nią wróżda, którą niegdyś poprzysiągła sobie pewna dziewczynka. Życie jej i jej ukochanych sióstr wisi na włosku, również zagrożeni są jej "synowie". Czy znajdzie w sobie na tyle siły by przeciwstawić się złu?

"Żmijątko" ponownie zabiera nas do świata słowiańskich wierzeń pełnych rytuałów, walki z demonami oraz innymi siłami nieczystymi. Co prawda mamy tutaj zdecydowanie mniej akcji jak w poprzednich częściach, dzięki czemu mamy tutaj mniej chaosu. Ale nie myślcie sobie, że jest nudno. Tutaj Autorka skupiła się bardziej na głównej bohaterce. To w końcu życie Biwii jest najbardziej zagrożone. Początkowo tego nie zauważa, później robi już wszystko by temu się przeciwstawić. Nawet udaje się w zaświaty, by ratować Jaropełka. Ponownie mamy tutaj wojnę. Tylko nie z ludźmi, którzy pragną władzy, a z siłami natury. Nad grodami unosi się susza, brak plonów, brak deszczu, a co za tym idzie głód i śmierć. Żadne gorliwe modły do bogów nie przynoszą upragnionego deszczu. Żadne składane ofiary nie pomagają. Czy ma to związek z Jaropełkiem, dziewczyną, którą Biwia ma się opiekować? Z pewnością Autorka zaskoczy Cię swoją wizją.

Trzeci tom ponownie pokazuje nam okoliczne grody nad Sanem. Wraz z Biwią spacerujemy po znanych nam lasach po zioła. Często wkraczamy na tereny Leszego, spotykamy się z jego zwierzyną. Podoba mi się wykreowany przez Autorek świat. Bardzo zżyłam się z młoda Wiedmą. Ta historia była mi po prostu potrzebna. Była lekka, bardzo słowiańska, archaiczna. Język jest w tej powieści po prostu czymś najważniejszym. Dodawał smaku cyklowi. Podobało mi się, że Autorka w każdej części skrupulatnie opisywała rytuały i magiczne zwyczaje widzących. To powodowało, że Czytelnik czuł, że tam wśród tych postaci jest. Każdy wątek był potrzebny do zrozumienia świata w jakim się znaleźliśmy. Cieszę się również, że Pisarka zdecydowała się na otwarte zakończenie cyklu, dzięki czemu jest nadzieja na ponowne spotkanie Biwii i jej Sióstr.

Całą serię polecam czytać chronologicznie. Jest to świetna przygoda dla słowiańskich maniaków. Jak dla mnie to jeden z lepszych cyklów o życiu naszych przodków. Ten fikcyjny świat przybliża nam ich zwyczaje i po postu świetnie się czyta.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.