Zmory przeszłości recenzja

Po serii bardzo dobrych powieści przyszła pora na bardzo słabą pozycję. Twórczość pani Ann Cleeves nie jest mi znana, choć jej literatura jest oceniana bardzo wysoko. Moją przygodę z jej bibliografią postanowiłam rozpocząć od" Zmory przeszłości ". Książka jest reklamowana jako samodzielna historia.

Lizzie Bartholomew jest pracownikiem pomocy społecznej. Jej życie od początku było bardzo trudne. W wieku niemowlęcym została porzucona w kruchcie kościoła. Ze względu na swoją karnację, uznano, że jest pochodzenia romskiego. Wychowywana w kilku domach dziecka, nigdy nie trafiła pod opiekę rodziny zastępczej. Jej nazwisko pochodzi od nazwy kościoła, w którym została odnaleziona, a imię wybrane bez większej staranności. Jako nastolatka, nie była posłuszną i grzeczną dziewczynką.

Pewnego dnia wyjechała na wycieczkę do Maroka i tam miała krótkotrwały romans z Philipem. Po jakimś czasie już po powrocie do kraju, dostaje powiadomienie o pogrzebie chłopaka, oraz zaproszenie do notariusza na otwarcie testamentu. Zarówno spadek, jak i ostatnia wola czy raczej życzenie zmarłego, zaskakuje ją, ale po chwili zastanowienia zgadza się na jej wypełnienie. To, co się dzieje później to seria dziwnych zdarzeń opartych na tajemnicach.

Książka zaczyna się ciekawie i wydaje się, że z każdą kolejną stroną będzie tylko lepiej. Nic bardziej błędnego. Powieść w pewnym momencie zwalnia swoje tempo, a autorka zaczyna wprowadzać coraz więcej postaci.

Jeśli chodzi o gatunek literacki, to trudno jest jednoznacznie go określić. Jest wątek kryminalny, ale i obyczajowy. To, co mi się podoba, to styl autorki, surowy, prosty, bez ozdobników czy upiększeń. Bardzo cenię sobie właśnie taką formę przekazu, jednak w książce najważniejsza jest akcja, a tu mam wrażenie jakby pani Ann zapomniała co chce przekazać czytelnikowi.

Czytając książkę czasami zastanawiałam się, czy dane zdarzenie miało miejsce naprawdę, czy było, tylko wytworem, chorego umysłu Lizzie. Dziewczyna leczy się farmakologicznie, ma zdiagnozowaną chorobę psychiczną, co może zaburzyć jej jasność myślenia i spostrzegania.

Po dobrym i niezwykle obiecującym początku dalsza część jest nudna, a zakończenie nie zaskakuje. Dość szybko straciłam zainteresowanie fabułą i z żalem muszę stwierdzić, że go do końca nie odzyskałam. Raczej czytadło niż dobra powieść