Pani Wiatru recenzja

Ksiązki robią z czytelnikiem różne rzeczy - zachwycają, ciekawią, czasem też irytują albo wydają się tak niedorzeczne i tak źle napisane, że odkłada się je i nigdy nie sięga po nie ponownie. Ale jest w tym gąszczu wydań wielorakich PANI WIATRU, wspaniałej autorki Mai Lunde i ilustratorki LISY AISATO, książka, która łapie za serce, łapie i zaklina pięknem, magią i urokiem życia, jakie się ma.

Dlaczego?

PANI WIATRU jest powieścią o uczuciach, o dostaniu i o świecie, jaki sami sobie budujemy i czasem jak go sobie sami komplikujemy i utrudniamy. To powieść o dziecku, które jest nikomu niepotrzebne, to chłopiec, którego nikt nie chce przyjąć pod swój dach. Przyjazd na wyspę okazuje się być szczęśliwym czasem dla każdego dziecka z grupy, jaka tu przypływa, prócz Tobiasa. Nikt nie chce wziąć chłopca do swojego domu. Zostaje tylko jedna wyspiarka, Lothe, która "zostaje skazana na jego obecność", lecz chce się go szybko pozbyć. Jednak los inaczej pokieruje ścieżki kolejnych dni... Tobias jest dzieckiem, które było w centrum wojny, wybuchów i śmierci. Jego rodzina straciła wszystko, jednak wspomnienia i trauma zakorzeniły się w nim. Sam siebie postrzega za ofiarę, za kogoś, kto przeszkadza i na kogo najlepiej nie zważać. Lecz Tobias ma w sobie piękno, dobro i czułość. Ma w sobie miłość i pragnie żyć i pomagać i nikomu nie wadzić...

Jak się potoczą losy chłopca, okropnie zrzędliwej Lothe - poławiaczki ryb, i czym okaże się zniszczona bardzo tajemnicza latarnia?
Jak zakończy się historia dziecka, któr było odtrącane i dla którego brakło ludzkiego dobra?
To trzeba przeczytać, oglądnąć na ilustracjach i PRZEŻYĆ. Ta powieść jest bowiem do przeżycia KOMPLETNEGO. To historia, której ujęcie na idealnych wręcz rysunkach LISY AISATO zatrważa i sprawia, że czytanie staje się ucztą emocji. Jest zatrwożenia, smutek, złość, ale i uśmiech i przytulenie i radość. Emocje kotłują się, chwytają za serce, wnikają w duszę i w serce, oplatają głowę. Ta powieść spaja się z czytelnikiem i nie puszcza, do samego końca.
a na końcu - zamykasz powieść, zamykasz oczy...
przytulasz ksiązkę do piersi i głaszczesz ją, jak najcenniejszy dar życia, który daje wiarę w przyszłość...

Pani Wiatru i Pan Lasu i Tobias na bezkresnych wodach spowity gęstą mgłą...

wspaniała, niebywała, cudowna...

#agaKUSIczyta