Za nasze winy recenzja

Sagi rodzinne i historyczne wciąż cieszą się powodzeniem. Stała rzesza fanów zaraża nowych czytelników, bo powieści te czyta się po prostu dobrze. Szczególnie lubię gdy czasy współczesne mieszają się z tymi dawnymi, a historia wiedze przez stulecia, dodatkowo krążąc wokół jednego rodu.

„Za nasze winy” Ewy Bauer to pierwsza część cyklu „Tułacze życie”. Opowiada ona historię rodu Neubinerów, od momentu kiedy Joseph wraz z żoną i trzema synami decyduje się w ramach powszechnej kolonizacji józefińskiej osiąść w Królestwie Galicji i Lodomerii. Początkowo osiedlili się w Sudetach, które zachwyciły swoim górskim krajobrazem i lekko surowym klimatem. Później wyruszyli w podróż na wschód, by osiąść w Łanach. Neubinerowie nie mieli łatwo. Całe ich życie właściwie skupiało się na tułaczce – w sensie dosłownym, jak i metaforycznym. Bo ile znaleźć swoje miejsce na ziemi jest w miarę prosto, wystarczy że spełni się kilka warunków, o tyle poukładać w myślach i sercu jest o wiele trudniej.

Prozę Ewy Bauer cechuje duża wrażliwość i dbanie o szczegóły. Jak sama przyznaje, do napisania powieści solidnie się przygotowała, poszukując prawdy historycznej w opracowaniach dotyczących Galicji Wschodniej, Dolnego Śląska i Moraw. Stąd też całość tworzy zgrabną konstrukcję, bo prócz losów bohaterów, wiemy jak żyli, co jedli, jak się ubierali i czym zajmowali w wolnym czasie. W trakcie lektury może przerażać mnogość postaci, były momenty że musiałam się zastanawiać kto jest kim. Cóż się dziwić, kiedy tamte czasy cechowała wielodzietność, a kobiety zachodziły w ciążę w wieku dzisiaj nie do pomyślenia. Trudno obserwuje się ich zmagania, kiedy praktycznie każdy dzień jest walką o przetrwanie, a pory roku determinują codzienność. Do tego dochodzi stosunkowo wysoka umieralność – dzisiaj wiemy, że to kwestia chorób wtedy nieznanych, a dziś do wyleczenia, ale także brak higieny, dostępu do leków i lekarzy.

Z powieści płynie ważny przekaz, że rodzina to solidny fundament, na którym opiera się siła jej członków. Każdy zna w niej swoje miejsce, każdy wie na kim może polegać. "Za nasze winy" to barwna opowieść osadzona głęboko w realiach XVIII wieku. Nie jest to przyjemna i miła opowiastka, bo właściwie wszystkich bohaterów dotykają mniejsze i większe tragedie. Opisywana codzienność lekko trąci rutyną, ale nie przekłada się na odbiór powieści.

Za sprawą Ewy Bauer przenosimy się w czasie. Lekki język i wiele aktualnych i uniwersalnych mądrości to atut powieści. Może nie jest to saga wybitna, czy najlepsza jaką przyszło mi czytać, ale kuszą dalsze tomy, bo wciąż zastanawiam się do których lat autorka zabrnie ze swoją opowieścią.