Za nasze winy

Sam pomysł na książkę jest świetny. Przenosimy się do XVIII wieku na tereny Dolnego Śląska i tam zaczyna się historia rodu Neubinerów. I chciałabym tu powiedzieć coś więcej, np. że historie poszczególnych członków mnie zaciekawiły, że postacie były dobrze i głęboko opisane, ale niestety tak nie było. Autorka bardziej skupiła się na ilości, ale jakość za tym nie poszła. Na 350 stronach powieści mamy przedstawione ponad sto lat historii rodziny, dodajmy bardzo dużej rodziny i o każdym jej członku jest jakaś wzmianka. Tylko wzmianka. W jaki sposób czytelnik ma się zżyć z bohaterami, jeśli niektórzy rodzą się i umierają w tym samym akapicie. Dobrze, że na początku umieszczone jest drzewo genealogiczne, bo bez tego nie sposób byłoby nadążyć za tokiem akcji.
Według mnie akcja gna zbyt szybko i wszystko opowiedziane jest w bardzo płaski i powierzchowny sposób. Nie ma żadnej pojedynczej historii, która zapadłaby w pamięć na dłużej. Mimo że potencjał był. Pojawia się ciekawy wątek tajemniczej monety, która rzekomo jest przeklęta i towarzyszy kolejny pokoleniom Neubinerów. Ale co z tego, skoro czytelnik w żaden sposób nie reaguje na nieszczęścia, gdyż bohatera, którego ten zły los spotyka, poznał dopiero "dwie kartki" temu.
Sagi rodzinne wymagają cierpliwości, a tej autorce najwyraźniej zabrakło.

Bardzo lubię książki opowiadające o losach całych rodzin, w których łączą się pokolenia. Dlatego też ta seria wpadła mi w oko. Ale po przeczytaniu pierwszego tomu mam trochę mieszane uczucia. Tematyka bardzo ciekawa, bo traktująca o losach Josepha Neubinera, który wraz ze swoja rodziną przenosi się z regionów Sudetów do Galicji w ramach kolonizacji józefińskiej. Już samo umiejscowienie akcji w tak odległych czasach, gdy tak naprawdę Polska nie istniała na mapach europejskich sprawiło, że z zaciekawieniem zaczęłam śledzić długą podróż kolonistów. I o ile jeszcze wtedy postacie jakoś były ze sobą logicznie połączone, tak po zasiedleniu autorce chyba zaczęło się spieszyć i w krótkim czasie pojawiło się tylu bohaterów, że trudno się połapać w zależnościach kto jest kim. Ja rozumiem, że te czasy takie po prostu były, liczyło się to, że rodziły się dzieci, które często umierały na skutek wielu chorób i wielodzietność była naturalna. Jednocześnie smutne było to, że najmłodszym poświęcano niewiele uwagi.
Podobnie traktowano każdego, kto nie mieścił się w jakiejś normie. Zarzutem mogło być nawet zbyt duże poświęcanie uwagi nauce lub pierwszym próbom tworzenia dziennika rodziny. Trochę zabrakło mi także opisów dnia codziennego, ponieważ powieść stała się trochę suchym zapisem faktów.
Dużym plusem natomiast jest oddanie charakteru epoki, gdzie losy chłopskich rodziny rzadko stanowiły temat do rozważań i stanowienia kanwy powieści. Przecież wtedy głownie bogate dwory wiodły ...

Czytacie sagi rodzinne? Ja miałam dłuższą przerwę od tego gatunku, ale z przyjemnością sięgnęłam po pierwszy tom cyklu „Tułacze życie” autorstwa Ewy Bauer. Zanurzyłam się w świat tułaczego życia rodziny Neubiner. Przeniosłam się w czasie do przełomu XVIII I XIX wieku i z ciekawością śledziłam losy rodziny, której największym pragnieniem było szczęśliwe domowe ognisko.

„Za nasze winy” to opowieść o niełatwej drodze, wyborach, o podejmowaniu decyzji (czasem tragicznych w skutkach), o wielkiej trosce o rodzinę oraz o miłości, która pozwala na wspólne przemierzanie nawet najbardziej zawiłych ścieżek. To też pochwała ciężkiej pracy i uczciwości, które umożliwiają zawiązanie nowych przyjaźni (nawet ponad podziałami społecznymi). Ciekawie są przedstawione zmagania z poczuciem wyalienowania, ale również opisy możliwości budowania własnego obrazu w nowej społeczności.

To co mnie najbardziej urzekło w tej opowieści, to świat przepełniony mnóstwem przesądów, guseł oraz zwyczajów dotyczących ślubów i narodzin. Klątwa, która ciąży na rodzinie Neubiner dodaje szczypty niecodzienności do codziennej walki o przetrwanie rodziny w trudnych, niespokojnych czasach.

Polecam serdecznie osobom lubiącym niespieszne sagi z ciekawymi i niebanalnymi perypetiami bohaterów. Lekkie pióro autorki sprawia, iż książkę mimo zawartego w niej smutku i czyhającej śmierci, czyta się ze spokojem i ciesząc się słowem pisanym. A tajemnicza moneta ubarw...

Ewa Bauer przyzwyczaiła swoich czytelników do powieści osadzonych w nurcie dramatów psychologicznych. Tym razem jednak chcę przybliżyć Wam nieco pierwszy tom sagi rodzinnej, która zagościła na rynku wydawniczym w 2019 roku.

Cykl Tułacze życie to tetralogia, którą rozpoczyna tom zatytułowany „Za nasze winy” i to właśnie o nim chciałabym Wam dziś nieco opowiedzieć. Jest to historia kilku pokoleniowej rodziny Neubinerów, która swoje korzenia ma w polsko – niemieckim związku Laury i Ludwiga. To właśnie od nich i ich zupełnie przypadkowego spotkania rozpoczynają się niełatwe losy tego rodu.

Autorka rozpoczyna swoją opowieść w XVIII wieku. Śledzimy najeżone trudnościami losy osadników, którzy próbują odnaleźć swoje nowe miejsce w ówczesnej Galicji i Lodomerii. Ich codzienność determinuje ciężka praca, troska o byt własny i bliskich oraz zaspokojenie podstawowych potrzeb. Ewa Bauer wykonała ogrom pracy, aby przybliżyć czytelnikom tło historyczne opisywanych czasów, jak również realia ówczesnej egzystencji.

Jak możecie się domyślić jest to historia wielowątkowa i wielopłaszczyznowa. Sporą ilość opisanych w niej bohaterów nieco łatwiej usystematyzować dzięki zamieszczonemu na początku książki drzewu genealogicznemu.

Perypetie bohaterów ukazują ich poszukiwanie swojego miejsca w nowej społeczności, drzemiące w każdym z nich pragnienia akceptacji i miłości, a także młodzieńczy pęd do marzeń, pierwsze porywy serca oraz wiele innych aspektów, jakie...

Muszę przyznać, że do sag rodzinnych podchodzę dość sceptycznie, chociaż nie mogę zaprzeczyć, że lubię tego typu literaturę. Przyznam również, że zawsze podziwiałam osoby, które odważyły się pisać sagi. To trudne i myślę, że trzeba bardzo się skupić, aby rzetelnie wprowadzić z fabułę wszystkich bohaterów

W tej książce jest sporo osób, losy jednych są opisane bardzo szczegółowo, a innych pobieżnie. Nie ukrywam, że chwilami gubiłam się w tych wszystkich krewnych, powinowatych, żonach, mężach, braciach czy dzieciach. Ale autorka zadbała o to, aby w głowie czytelnika nie nastąpił zbytni chaos i zaraz na początku książki umieściła drzewo genealogiczne rodziny Neubinerów zaczynające się od najstarszych, ale moim zdaniem również najważniejszych osób. I przyznam szczerze, że podczas czytania często zaglądałam do tej „ściągi”.

Losy ludzi opisanych w tej powieści, to niejednokrotnie trudne i smutne lata, w których śmierć królowała mocno w każdym pokoleniu. Jest sporo miłości i małżeństw, chociaż moim zdaniem trochę mało takiego emocjonalnego romansu. Ale taki był widocznie zamysł autorki, aby pokazać zwyczajne, proste życie ludzi, pełne wyzwań i wyrzeczeń, ale często również ciepłe i pełne miłości.

Jest zatem nostalgicznie, a książka została napisana językiem bardzo odpowiednim do epoki w jakiej umieszczona została fabuła.

Wyraziści i nietuzinkowi bohaterowie od początku wzbudzają zarówno litość jak i ...

Książka stanowi pierwszą część sagi rodzinnej Ewy Bauer „Tułacze życie”.
Autorka zabiera nas w podróż do drugiej połowy XVIII wieku, do Galicji i Lodomerii. Bohaterami sagi jest rodzina Neubinerów. Opowieść zaczyna się od pracującego w kopalni Ludwiga, który zabiera żonę Laurę w podróż po lepsze życie. Dalej mamy historię ich syna Josehpa, który osiada z rodziną w niewielkiej osadzie w Łanach. Tam remontuje stary młyn, który ma zapewnić rodzinie stabilniejsze i spokojniejsze życie. Joseph miał czterech synów, jednak schedę po ojcu i prowadzenie młyna przejął Augustin, który sam miał ośmioro dzieci.

W książce mamy obraz rodziny w czasach niełatwych, w których nieobce są zarazy i głód. W rodzinach rodzi się dużo dzieci, jednak śmiertelność noworodków jest wysoka, to samo dotyczy śmiertelności kobiet w połogu. Mężczyźni, jako żywiciele rodzin pracują ciężko od rana do wieczora. Mężczyźni są również głowami rodzin, których woli podporządkowuje się nie tylko żona, lecz również dzieci. Żadna córka nie mogła wyjść za mąż za swego oblubieńca bez zgody ojca, co teraz wydaje się nie do pomyślenia.

Czytając książkę przez moment możemy podejrzeć życie w tamtych latach i przenieść się w czasie. Jednocześnie akcja toczy się w miarę szybko więc nie ma co przyzwyczajać się do kolejnych postaci, bo tych w opowieści jest sporo.
Ogólnie czekam na kolejną cześć książki, gdyż jestem ciekawa dalszych losów rodziny.