Wyszukiwarka

“Po prostu samo czekanie na karę już jest karą.”

“- Nie ma kary wystarczająco okrutnej za przerwanie damie lektury!”

“(...) zemsta, gdy jej się chwytają ludzkie ręce, karze samą siebie. Zemsta może porazić i zrujnować tego, przeciw komu jest wymierzona, ale zawsze też zostawia ślady na mścicielu. Może to tylko poskutkować duchowym żalem, który ujawnia się dopiero po długich latach, ale zapewniam cię, że we wrażliwym sercu zawsze jednak kiedyś się odezwie głosem skargi: ile bym dał, aby to wszystko dawniej potoczyło się inaczej. Taki żal musimy potem dźwigać aż po grób, ponieważ przeszłość nigdy już się nie odstanie, a samej zemsty nie da się już unieważnić.”

“Casper nie lubi, kiedy podczas terapii grupowej używamy słów: "ciąć się, przypalać, dźgać". Tłumaczy, że nieważne, co ktoś robi czy jak to robi. Możesz chlać, ciąć się, brać metę, wciągać kokę, przypalać się, dźgać, chlastać, wyrywać rzęsy, rżnąć się, aż do krwi, ale zawsze chodzi o to samo: samookaleczenie. Tłumaczy, że kiedy ktoś Cię zranił czy sprawił, że czujesz się zła, bezwartościowa, brudna, zamiast racjonalnie dojść do wniosku, że ten ktoś jest palantem czy psycholem i należałoby go zastrzelić bądź powiesić, trzymać się od niego z daleka, to internalizujesz krzywdę, zaczynasz obwiniać siebie i wymierzać sobie karę.”

“– Ze­msta, w ta­kich spra­wach za­wsze cho­dzi o ze­mstę. – (...) – Kiedy ona za­czy­na do­cho­dzić do głosu, to lu­dzie, któ­rzy mają coś na su­mie­niu, za­czy­na­ją uspra­wie­dli­wiać wy­rzą­dzo­ne przez sie­bie zło. Boją się jej. Boją się praw­dy, która wy­pły­wa na po­wierzch­nię. Boją się kary, którą będą mu­sie­li po­nieść. Stają się ofia­ra­mi, ma­rio­net­ka­mi w rę­kach katów pra­gną­cych spra­wie­dli­wo­ści, dla któ­rych ich oso­bi­ste krzyw­dy są naj­waż­niej­sze. Ze­msta jest całym ich ży­ciem. Oni nią od­dy­cha­ją, kąpią się w jej opa­rach i śnią o niej po no­cach. Ofia­ra i kat to prze­ciw­ni­cy, któ­rzy mają tyle samo racji, ile błęd­ne­go my­śle­nia. Każde z nich pra­gnie udo­wod­nić świa­tu, że praw­da leży po jego stro­nie. A to wie­rut­ne kłam­stwo, bo ona za­wsze, ale to za­wsze leży po­środ­ku.”