Dziewczyna w rozsypce

Rzadko kiedy, przynajmniej teraz bo w czasach młodzieńczych emocji i przemyśleń było pewnie inaczej, opowieść zamknięta w książce robi na mnie takie wrażenie. Ta zrobiła. Jeszcze nie do końca wiem czy to jest wynik samej historii, czy może zbiegło się to w czasie z moją mniejszą odpornością na stres czy może to połączenie tych dwóch elementów sprawiło, że otworzyłam dzisiaj książkę i jakiś czas później ją zamknęłam.
Ta historia dla mnie to zderzenie dorosłej kobiety, matki z problemem, który może dotknąć każdego. I choć opowiada o 17-latce, to chyba samookaleczenie nie zna granicy wieku, choć rzeczywiście w tej grupie wiekowej zdarza się chyba najczęściej.
Dziewczyna w rozsypce rzeczywiści opowiada o dziewczynie w rozsypce. Tak dużej, i tak pogłębiającej się ze strony na stronę, że ciężko uwierzyć, że bohaterka stanie na nogi. Otrząśnie się i znajdzie gdzieś siły, aby walczyć dalej. Pod tym względem ta historia jest niemal nieprawdopodobna, ale obudowanie jej bohaterami drugoplanowymi, otoczką społeczno-obyczajową sprawia, że czytelnik wchodzi w ten świat i nie ma wątpliwości, że taki istnieje. Blisko, niemal na wyciągnięcie ręki. Świat młodych, którzy idą inną drogą niż wymyślili dla nich rodzice, albo sami sobie wymyślili bez braku rodziców u boku. Jak kilka nierozważnych kroków, ba jeden nierozważny krok mogą pociągnąć za sobą lawinę złego.
Charlotte jest w rozsypce, a razem z nią wszystko wokół. Ludzie, którym ufała, przyjaciele, którym zawierzyła, dorośli, k...