Wyszukiwarka

“Pan Edmund zapatrzył się w widok za oknem. A tam rósł las. I na określenie go Ojrzanowski nie znał innych słów, choć dotkliwie czuł, że to krótkie słówko nie oddaje tego, co widział. Jechali przez puszczę przedwieczną. Przyzywała go jakaś mroczna tajń. Tam, w górze wiatry chodziły, słońce różowymi palcami starało się rozewrzeć gęstwinę i rozświetlić mrok. Świerki, sosny, dęby, brzozy, olchy rozpychały się gałęziami, próbowały dosięgnąć do życiodajnego światła. Tylko tam, gdzie padł olbrzym, mogło ono wedrzeć się i oświetlić zieloną młodzież, która obsiadała próchniejące cielsko cienkimi jeszcze pniaczkami, wesołymi gałązkami. Ale zaraz znowu starzec-dąb, podpierając się konarami, jakby nie mógł
tylko na pniu-nodze udźwignąć ogromnej korony, zabierał światło i tylko teraz, gdy nie szumiał jeszcze listowiem, mogły pod nim zakwitnąć białe zawilce.”