Wyszukiwarka

“Sie­dzia­łam na łóżku i pa­trzy­łam na pre­zent od Kuny. Ogar­nę­ło mnie dziw­ne uczu­cie, zna­ły­śmy się prze­cież nie­dłu­go, rap­tem pół­to­ra mie­sią­ca, i przy­jaźń, szcze­gól­nie tak głę­bo­ka, sta­no­wi­ła dla mnie ab­so­lut­ną no­wo­ścią. A jed­no­cze­śnie było to tak, jak­bym ją znała od za­wsze. Kie­dyś wy­czy­ta­łam, że po­krew­ne dusze wła­śnie tak czują, mogą znać się pół go­dzi­ny, a od razu wie­dzą o sobie wszyst­ko, mogą nic nie mówić go­dzi­na­mi albo nie wi­dzieć się nawet la­ta­mi, a nadal będą od­czu­wać tę wy­jąt­ko­wą bli­skość.”