Wyszukiwarka

“- Masz wyglądać zagadkowo - pouczył go.
Horace najpierw skinął głową, ale zaraz zmarszczył brwi.
- Jak to się robi? - spytał. Brwi Halta uniosły się, więc Horace czym prędzej dodał: - No, tak. Bo jeżeli nie okażę się zagadkowy, jak trzeba, będziesz miał mi za złe. Więc na wszelki wypadek pytam.
- Dobrze, posłuchaj: masz wyglądać tak, jakbyś miał mnóstwo do powiedzenia, ale nie zamierzał rzec ani słowa - wyjaśnił Halt, lecz widząc powątpiewanie w oczach Horace'a natychmiast zmodyfikował instrukcję. - No dobrze, masz wyglądać tak, jakby ktoś podsunął ci pod nos zepsutą, śmierdzącą rybę.”

“W wąskich ulicach zapadał błękitny zmierzch… Spły­wał ze szczelin nieba widocznych pomiędzy dachami wysokich kamienic… Cały trotuar tonął już w błękit­nym mroku, a w ciemnych oknach mienił się błęki­tem opal szyb… Skąd tyle błękitu? To wielkie miasto, w którym wszystko może się wydarzyć, a dziś właśnie na tej ulicy nie włączyli latarni! Za chwilę będzie tu zupełnie ciemno i porządni obywatele mogą się po­tknąć o odłamy gruzu z remontowanego chodnika… Potknąć, przewrócić, a może nawet złamać nogę! Po prostu skandal!
A z tego zaniedbania jeszcze przez dłuższą chwilę będzie tu ten błękitny zmierzch, błękitny aż do bólu! W takiej godzinie serce człowieka zaczyna miotać się jak niespokojny ptak… Człowiek nagle czegoś szuka, o czymś sobie przypomina, z trwogą, z wyczekiwaniem!
Bo przecież zmierzch to pora, kiedy należy znaleźć schronienie przed nocą, by zamknąć tam spokojnie oczy i zasnąć bez lęku, bez strachu… A błękitny zmierzch łu­dzi i mami, pęta i kusi! Było już tylu, którzy się w nim zatracili!”