Książki w rozwoju dziecka

Ktoś kiedyś nam polecił aby zacząć czytać 20-30 minut, mniej więcej w tych samych godzinach, dziecku które ma 5-6 miesięcy. Przez pierwszy tydzień lub dwa nie widzieliśmy różnicy, a potem... zaistniała magia! Syn się wyciszał i wsłuchiwał w głos czytającego. Po czytaniu zostawał sam w pokoju, a my już tylko do niego zaglądaliśmy przez uchylone drzwi. Szybko nauczył się też, że po czytaniu czas iść spać, a my mieliśmy spokój aż do kolejnego karmienia. Tak samo robiliśmy z córką. Z czasem, gdy rozumieli co im się czyta, ten czas to był nasz stały wieczorny rytuał na ich koniec dnia. Nawet gdy byliśmy bardzo zajęci lub zmęczeni, trzeba było wygospodarować czas na czytanie, bo dzieciaki siedziały, patrzyły i czekały jak małe kociaki.
Teraz mamy w domu dwa dziwolągi, dla których czytanie książki jest ciekawsze niż wpatrywanie się w TV czy inny komputer. Niestety ich pasja nie znajduje zrozumienia wśród rówieśników i niestety, muszę przyznać z wielkim bólem, sporej grupy dorosłych.

Czesc! Ja czytałam już do brzuszka.. potem korzystałam z każdej formy ksiazek- od kontrastowych przez manipulacyjne/sensoryczne po personalizowane :) Aktualnie córka 5cio letnia ma już swoją kartę w bibliotece i jest jej stałą bywalczynią. Czytanie to nasz rytuał wieczorny ale też sposób na podróż pociągiem. Z całą pewnością mogę polecić książki "A ja nie chcę być księżniczką" Grzegorza Kasdepke i "Proszę mnie przytulić" Przemysława Wechterowicza do tych książek o emocjach. Do wieczornych czytanek natomiast polecamy serię "zaopiekuj się mną" Holly Webb i Magiczny kotek" Sie Bentley.
Ps. Pisząc pracę licencjacką właśnie o czytaniu małym dzieciom znalazłam badania z Harvardu które jednoznacznie wskazywały, że dziewczynkom powinni czytać ojcowie... ciekawe prawda? Poniżej pełny artykuł z mamadu. Pozdrawiam!
https://mamadu.pl/122273,od-dzis-czytanie-przed-snem-to-obowiazek-ojcow-koniec-wymowek-mamy-badania

Swoich maluchów jeszcze nie mam, ale mam dwie sąsiadeczki w wieku szkolnym, które uwielbiają czytać! To na prawdę pomaga przywrócić wiarę, że w dobie komputerów, czytelnictwo nie przepadnie!

Dzieci nie posiadam, ale dawno temu byłam dzieckiem :) - czytałam od 4-tego mniej więcej roku życia. Może piątego (różne rodzinne wersje). Odbywało się to zazwyczaj na nocniku i lektury tego nie przeżyły. Pierwsza książka, która przeżyła moje aktywne czytanie to Puc, Burszyn i goście - do dziś z moją, niestety nieczytającą, mamą powtarzamy sobie tą fantastyczną lekturę. Z dzieciństwa zapamiętałam też O czym szumią wierzby.I z wieku starszego (jakieś 8-10 lat miałam) Pan Samochodzik i Templariusze - tak bardzo na mnie wpłynęła, że chciałam dać się zamknąć w celi Kiejstuta, podczas rodzinnego zwiedzania Malborka. Mój tata też czytał Templariuszy, więc za rękę trzymał mnie kurczowo...

I jeszcze jedno wspomnienie z dzieciństwa. Miałyśmy z siostrą dwie ciocie (też siostry). Moja siostra uwielbiała młodszą, bo robiła za nią zadania domowe. A ja uwielbiałam starszą, bo razem rozwiązywałyśmy zadania (dawała mi tą przysłowiową wędkę), a potem razem czytałyśmy. Na każdym zdjęciu z ciocią Ewą występujemy z minami "nie przeszkadzać", pochylone nad książką. Dwa zupełnie różne podejścia do dzieci, a obie z siostrą czytamy strasznie dużo - z tym, że ona zaczęła w wieku dorosłym. Ja nie przerwałam czytania od pamiętnego nocnika. Rodziców też mamy różnorodnych - mama prawie w ogole nie czyta (jedna książka na rok jest maksimum), a ojciec co najmniej 3 na raz. Nie sądzę, aby w dzieciństwie nam czytał, a jeśli nawet to Lema. Mama (nieczytająca) czytała nam. NIe zasnęłam bez bajki, czytanej przez mamę. Nawet jak wcześniej ją sama sobie przeczytałam :)

U nas książki były, ale to ja, nie brat, odziedziczyłam tę manię po dziadku. Dziadek był od dziecka wielkim molem książkowym i pamiętam, że zawsze czytał, ale i rodziców widywałam z książką, jak mieli czas. Nie wiem na ile to jest ważne, ale chyba jest, żeby dla dziecka książka była czymś normalnym. Jeszcze wrócę do dziadka. Ponoć jaak się dowiedział, że się urodziłam, a był wtedy w sanatorium, to kupił mi książkę, komiks o Janku, Jonku i Kleksie. Ponoć cała rodzina się z tego śmiała.

A mi, gdy byłam dzieckiem, nikt w domu nie czytał. Na szczęście pewnego dnia, gdy miałam 5-6 lat, mama zaprowadziła mnie do biblioteki - i chyba tak zaczęła się miłość do książek, która trwa do dziś. Mama nie przewidziała skutków swojego czynu, wiele razy potem stwierdzała, że marnuję czas, siedząc wiecznie w książkach.
Przeskakując wiele lat - obecnie pracuję od kilku lat w bibliotece, w szkole ponadgimnazjalnej (teraz już ponadpodstawowej). Jest bardzo dobrze zaopatrzona, ale zainteresowanie młodych ludzi czytaniem prawie równe zeru. "Wie pani, mdli mnie od liter" - powiedział mi jeden delikwent pewnego razu. Wyśmianych przez uczniów akcji czytelniczych, które starałam się zorganizować, nie zliczę. Nie wiem, czy są to ludzie, którym nie czytano w domu, którym nie wpajano wartości książki i szacunku do niej oraz ludzi piszących, a teraz jest już za późno. Może znaczenie ma środowisko. Może to znak czasów. Bardzo to przykre i deprymujące...

Moim zdaniem odpowiednio dobrana książeczka dla dzieci ma na nich duży wpływ. Każde dziecko ma swoje upodobania i lubi decydować o czym będzie chciało przeczytać. Nic na siłę. Jak zechce to super, a jak nie zechce poczytać choć troszeczkę to trudno. Zdania są tak czasem podzielone na temat czytania literatury dziecięcej, ale myślę, że w końcu znajdzie się grupa autorów, która napisze właściwe bajki dla dzieci czy choćby nawet wierszyki.

Rodzice wspominali, że jako dziecię raczkujące szmatławe książeczki dla dzieci darłam bezlitośnie, natomiast ładnie wydane, w twardych okładkach, przeżyły moje dzieciństwo i jeszcze przeszły w młodsze rączki.

Z dzieciństwa pamiętam różne książeczki z wierszykami (Brzechwa, Tuwim), ale ukochane to były Muminki. Lubiłam też kolekcje baśni, miałam ich sporo (była taka seria "baśnie różnych narodów świata"). Ale bawiły mnie też książeczki z serii "Poczytaj mi mamo". Teraz mam w rodzinie małe dzieci i oglądałam w księgarni "Pucia" - wydaje mi się naprawdę odpowiedni. :)

Zgadzam się ze wszystkim. Moim celem było tworzyć biblioteczka dla syna, jak tylko się urodził. Dzisiaj ma 3 lata i codziennie wieczorem, czytamy przynajmniej 3 książeczki. Ma już swoje ulubione pozycje, bez problemu przeczytamy kilka książek po 10-15 stron każda. Nie ma nic lepszego niż książki dla malucha !

Nie mam własnych dzieci, ale jako przedszkolanka mogę powiedzieć, że czytanie jest ważne i potrzebne, bo pomaga we wszechstronnym rozowju. Poza tym dzieci uwielbiają słuchać ciekawych historii. Moje przedszkolaki lubią np. opowiadania logopedyczne, w trakcie których wykonuje się różne ćwiczenia :)

Dzieci, które dorastają w otoczeniu książek i znają je od pierwszych dni najpierw za sprawą swoich rodziców i dziadków, a potem już czytając samodzielnie są bardziej wrażliwe, mają rozwiniętą wyobraźnię i ułatwiony start w dorosłe życie. Nie wyobrażam sobie wychowywania dzieci bez książek.

Ja mam niestety rodzinę nieczytającą, ale czytanie w pierwszej klasie tuż po ślubowaniu na czytelnika biblioteki naprawdę dużo mi dało! Przez poszerzenie słownictwa po wiele wspaniałych przygód, których doświadczyłem w świecie książek.