Bieszczady moje kochane!

Mogę tam jeździć w nieskończoność.

I ciągle mogę czytać o tych górach i tym regionie.

Ta książka jest świetna. Można ją polecić przede wszystkim tym, którzy Bieszczad nie znają i niewiele wiedzą o trudnej historii regionu.

Autor opisuje najlepsze szlaki, poleca, gdzie można się wybrać na piękną wycieczkę. Dużo mówi o przesiedleniach, wymarłych wsiach, spalonych cerkwiach - przedstawia tragiczną przeszłość. Opisuje znane bieszczadzkie drogi i miejscowości.

Książka zawiera rysowane mapki i dużo kolorowych zdjęć, jest więc naprawdę świetnym przewodnikiem dla osób zaczynających przygodę z tymi górami.

Ze słów autora widać, że kocha to miejsce i tą miłością pragnie zarazić czytelnika. Opowiada o górach z liryzmem, wręcz poetycko. Tekst czyta się lekko, z przyjemnością, ale i z ciekawością, szczególnie jeśli niczego nie wie się o tym regionie. Autor pisze, gdzie w tych górach jest najpiękniej i najciekawiej.

Nic tylko jechać.

Choć tak sobie myślę- może lepiej jedźcie nad morze...

A jeśli już koniecznie musicie w góry, to wybierzcie Karkonosze, Beskidy, Tatry.

Egoizm przeze mnie przemawia 😉

Bieszczady stają się coraz bardziej popularne. Latem oraz w pogodne weekendy na połoninach panuje tłok. Góry tracą swoją dzikość.

Na szczęście znam miejsca mniej oblegane a równie urocze.

Autor pisze: "Bieszczadów, tak jak i człowieka, nie da się poznać podczas jednego krótkiego spotkania. Trzeba się w nich zakochać, zobaczyć ich różne twarze, doświadczyć przygód i deszczów, uczyć się nie tylko patrzeć i widzieć, lecz także przeżywać. Ich pełny smak czuje się dopiero wtedy, gdy są częścią nas samych, gdy mamy już o nich własną opowieść."

Zgadzam się z tym najzupełniej.

Książkę bardzo polecam.