Cytaty Anna Baar
“Poetów poznaje się po tym, że są w stanie pisać o miłości, nie roztapiając się w niej. (s.103)”
/2855214c1726458803071f25b0fac721/n/anna-baar "Anna Baar")
“Nikt nie powinien krzyżować przeczucia z przestarzałą wiedzą, ponieważ prawda wyższego rzędu wymyka się pojęciu słowa. (s. 146)”
“Spojrzenie wstecz nie jest wiarygodne. To, co ktoś uważa za wspomnienie, jest być może tylko powietrznym obrazem powstałym pewnego gorącego dnia, kiedy powietrze ponad asfaltem zaczyna migotać i drżeć. ”
“Oto zegar na ścianie. Wskazówka drga wprzód i w tył Życie na zewnątrz toczy się dalej. I to mi właśnie przeszkadza. (s. 141)”
“Człowiek bez centrum błądzi. Będzie się czepiał wszystkiego i wszystkich, aby się nie zgubić, kładzie się z kimś do łóżka, by znaleźć ucieczkę od siebie samego, by się w kimś roztopić lub żeby się zarazić cudzą wolą życia. Ostatecznie lęk przed śmiercią pokazuje, że zależy mu na własnym życiu. Tylko głupi lub zmęczony życiem może się bez niego obejść. (s. 141)”
“w okazałych domach jest więcej miejsca dla nieszczęścia (s.126)”
“Pisarz jest tym, co pisze, nawet gdy pisze w drugiej osobie. Mówisz "ty", ale masz na myśli siebie. (s. 112)”
“Kto nie zna prawdy, jest głupcem, ale kto ją zna i nazywa kłamstwem, ten już jest przestępcą. (s.112)”
“Ty piszesz ołówkiem? Jakież to tchórzliwe! W dodatku z gumką. Na drugim końcu przyrządu do pisania już środek uśmierzający. Ale ostateczną prawdą pozostanie zawsze właśnie to, co wygumowane! (s.105) ”
“Nadzieja jest tylko wiarą przeciwstawioną lepszej wiedzy, lub gorszej wiedzy, z którą nie można lub nie chce się żyć, jest czymś najgorszym, co tylko przedłuża cierpienie. Ale nadzieja nie umiera, nawet na końcu - to taki błędny ognik, który nie pozwoli się zgasić, ponieważ nawet gdy się go zdmuchnie, w jednej chwili zapala się na nowo. (s. 105)”
“Und ist es nicht immer das eigene im Andern, das uns am meisten entsetzt? / Czyż nie to, co jest z nas, nie przeraża nas najbardziej w innym człowieku? (s.19)”
“Zwykły morderca nie jest drapieżnikiem, raczej pasożytem, który, by samemu nie głodować, pozostawia swoje zwierzę żywicielskie tak długo jak to możliwe przy swego rodzaju życiu. Po jakimś czasie umiera ono samo z braku sił i z wyczerpania. "Wyglądasz na zmęczoną", będzie mówił, "Idź do domu i odpocznij!" (...) Na tak długo zostawi cię w spokoju, aż od tego zamarzniesz. (s. 99)”
“Jak długo trwa początek? Aż wszystko stanie się łatwe? Aż wszystko stanie się zagadane. (s.98)”
