Ewa Berberyusz

Ewa Teresa Berberyusz-Wyrzykowska (pseud.: BER, Ewa Ber., Halina Mirowska; ) – polska dziennikarka i reportażystka, prozaik.

Córka Sylwiusza Jerzego Berberyusza – topografa i dyplomowanego oficera Wojska Polskiego oraz Gabrieli z Szulczewskich – urzędniczki. Uczyła się w Liceum Sióstr Niepokalanek w Szymanowie, następnie studiowała anglistykę na Uniwersytecie Warszawskim (1948–1952).

Pracowała w Państwowym Instytucie Wydawniczym (w latach 1952–1958), a następnie w Agencji Prasy i Informacji (API). W latach 1965–1972 zamieszczała reportaże w Dookoła świata, będąc też w zespole redakcyjnym pisma. Publikowała też m.in. w „Dzienniku Bałtyckim” (1963–1970), „Głosie Tygodnia” (1963–1967), „Ilustrowanym Kurierze Polskim” (1963–1968), „Kurierze Lubelskim” (1965–1971). W latach 70. XX wieku związana m.in. z warszawskim tygodnikiem „Kultura”, „Literaturą” (1977–1978) i Ekspresem Reporterów.

Od 1980 współpracowała z krakowskim „Tygodnikiem Powszechnym”. Należała do warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej i NSZZ „Solidarność”. W czasie stanu wojennego i w okresie późniejszym publikowała w niezależnych wydawnictwach tzw. drugiego obiegu wydawniczego.

Od 1981 pisała dla paryskiej „Kultury” Jerzego Giedroycia, w latach 90. XX w. była stałą korespondentką miesięcznika (cykl pt.: Kartki ze skażonej strefy).

Była jedną z bohaterek dzienników i pamiętników Mirona Białoszewskiego, w których występowała jako „Berbera”.

Jej mężem był dziennikarz Zbigniew Domarańczyk (1933–2013).
Członkini Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Mieszka w Warszawie, na Mokotowie.