Jacek Dukaj

"Zdarzyło mu się napisać „Złotą Galerę” – zwij go autorem Złotej Galery. Popełnił to w wieku lat 15–potem już mogło być tylko gorzej. Pisze zawsze nie to, co powinien, i gorzej, niż byłoby go stać. Sądząc po jego tekstach krytycznych, cierpi na daleko posuniętą schizofrenię. Teoretycznie można go czasami zobaczyć na spotkaniach fandomu – ale nie licz, że uda ci się to dwa razy w dekadzie. Nie marnuj czasu na czytanie jego tekstów: został porażony białym światłem filozofii i pisze w sposób kompletnie niezrozumiały i o rzeczach całkowicie wydumanych. W szczególności nie poświęcaj uwagi jego wypowiedziom o samym sobie: to patologiczny pesymista i malkontent."

Jacek Dukaj (ur. 1974) dał się poznać szerszej publiczności w roku 2002, jako autor opowiadania „Katedra”, na podstawie którego Tomasz Bagiński nakręcił swój nominowany do Oscara film. Czytelnicy polskiej fantastyki poznali go jednak jeszcze w 1989 r. kiedy to brawurowo zadebiutował „Złotą Galerą”. Zanim wydał pierwszą książkę („Xavras Wyżryn”, 1997) było już wiadome, że należy on do tych nielicznych pisarzy, którzy zadziwiają bogactwem ciekawych i oryginalnych pomysłów. Potwierdził to zbiór opowiadań „W kraju niewiernych” (2000) i kolejna powieść „Czarne Oceany” (2001). Przejście Dukaja pod skrzydła Wydawnictwa Literackiego (2002) zbiega się w czasie z krystalizacją rozległej tematyki jego utworów wokół kilku zagadnień. Pytania o istotę i porządek świata, oscylujące pomiędzy fizyką i filozofią. Rozważania o przyszłości człowieka, o tym, jak długo zachowa tożsamość ze starym dobrym Homo Sapiens poddawany ciągłym naciskom środowiska i celowej ewolucji. Wizje świata przeobrażonego na modłę którejś z koncepcji filozoficznej. Wszystkie te tematy rozwinął Dukaj w „Innych Pieśniach” (2003), najczęściej chwalonej jak dotąd powieści, którą pokazał, że konwencja fantastyczna pozwala mu zajmować się poważnymi pytaniami bez uszczerbku dla wciągającej fabuły i oszałamiających wizji obcego świata. Kolejna powieść Dukaja „Perfekcyjna Niedoskonałość” (2004), została przyjęta mniej entuzjastycznie (patrz Opinie). Przez następne trzy lata czekaliśmy na „Lód”, który pod klawiaturą pisarza rozrósł się z opowiadania do sagi o blisko 1700 znormalizowanych stron. Warto było, gdyż już pierwsza recenzja głosi, że „Lód” jest najlepszą powieścią Jacka Dukaja. Pisarz porównywany jest czasami do Stanisława Lema i nazywany jego następcą, co sprowokowało Łukasza Orbitowskiego do następującego komentarza: „Złoszczę się trochę, gdy jednego wybitnego pisarza przyrównuje się do drugiego tylko dlatego, że obaj piszą fantastykę. Język, fabuły, tematyka czy też nastrój książek tych dwóch ludzi jest zasadniczo odmienny. Nie znajduję punktów wspólnych pomiędzy Jackiem Dukajem a Lemem, chyba że Lem funkcjonuje jako znak jakości.” Łukasz Bujak
Oficjalna strona: Stronice Dukaja http://www.dukaj.pl/