Jacob Burckhardt – szwajcarski historyk sztuki, literatury i kultury, teoretyk renesansu i baroku.
Burckhardt był synem protestanckiego duchownego i do roku 1839 studiował teologię – najpierw w Bazylei, a następnie w Neuchâtel. Utrata wiary spowodowała, że przeniósł się na Uniwersytet Humboldtów, gdzie szczególną uwagę poświęcił historii sztuki, nowej wówczas dyscyplinie historii. Uczęszczał na wykłady Leopolda von Rankego, twórcy nowoczesnego podejścia do zagadnień historycznych, opartego na badaniu źródeł i przekazów. W roku 1841 przebywał na Uniwersytecie w Bonn u historyka sztuki Franciszka Kuglera, któremu zadedykował swoją pierwszą książkę, Die Kunstwerke der belgischen Städte, wydaną w roku 1842.
W latach 1843–1855 Wykładał na uniwersytecie w Bazylei, a następnie na ETH w Zurychu. W roku 1859 wrócił do Bazylei i objął stanowisko profesora, które piastował aż do przejścia na emeryturę w roku 1893. Od roku 1886 wykładał wyłącznie historię sztuki. W roku 1867 odrzucił ofertę profesury ze strony uniwersytetu w Tybindze, a w roku 1872 ofertę uniwersytetu Humboldta, gdzie proponowano mu katedrę po Rankem.
/364e8b98-e64f-44dd-8e96-01f8693ed5d1/n/antropologia-antyku-greckiego)
/2e85f170f38dacbacfde7bf9a82595e7/n/czasy-konstantyna-wielkiego)
/d2a7f74a-bf7f-4cd1-954e-4e0034efaab7/n/kultura-odrodzenia-we-wloszech)
/o-9788323528357/n/sztuka-polityka-kultura-wybor-listow)
/o-130942/n/wyklady-o-sztuce-wybor)
