Juliusz Wit

Urodził się w Borysławiu jako Juliusz Witkower. Ukończył gimnazjum w Drohobyczu, gdzie uczył się od roku szkolnego 1917/1918, egzamin dojrzałości złożył 11 czerwca 1920 roku.

Pozostający pod wpływem awangardy krakowskiej, w połowie lat dwudziestych XX wieku przebywał w Krakowie i brał udział w życiu artystycznym tamtejszego środowiska żydowskiego (krótko związany z grupą Litart, członek Krakowskiego Teatru Żydowskiego). Debiutował na łamach „Literatury i Sztuki” – dodatku do żydowskiego „Nowego Dziennika”; drukował na łamach „Głosu Prawdy”, „Głosu Literackiego”, „Kuriera Literacko-Naukowego”, „Filmu”, „Kuriera Filmowego”. Był związany również z literackim środowiskiem żydowskim Lwowa: od 1926 roku z „Chwilą” i jej dodatkiem dla młodzieży, „Chwilką”, należał również do grupy Wzlot, działającej od około 1929 roku w Stanisławowie, a utworzonej przez związanych z „Chwilą” żydowskich poetów piszących w jidysz i w języku polskim. W latach 1935–1939 współpracował z „Naszą Opinią” (gdzie Schulz opublikował szkic poświęcony książce Debory Vogel).

W czasie wojny Wit przebywał w Drohobyczu i we Lwowie. Wraz z ojcem jesienią 1942 roku został zamordowany przez Niemców w Obozie Janowskim we Lwowie. Po wojnie ukazały się jego Wiersze wybrane (Warszawa 1959, z przedmową Artura Sandauera O Juliuszu Wicie).