Umberto Eco

Włoski teoretyk literatury, beletrysta. Był profesorem semiotyki na uniwersytecie w Bolonii. Wykładał także na Uniwersytecie we Florencji. Debiutował w 1956 rozprawą na temat średniowiecznej estetyki. Autor wielu prac naukowych, m.in.: La struttura assente (Nieobecna struktura), Le forme del contenuto" (Formy treści) i fundamentalnego Trattato della semiotica generale (Traktat semiotyki ogólnej). Jako beletrysta debiutował w 1980, bestsellerem została jego powieść Il nome della rosa (1982, wydanie polskie Imię róży), która uzyskała francuską nagrodę Medicis oraz została sfilmowana. Eco zajmował się badaniem mechanizmów kultury masowej, którą pojmował w kategorii faktu komunikacyjnego, a semiotykę wykorzystywał jako narzędzie opisu form społecznych. Jego zainteresowania sięgały literatury trywialnej, prasy codziennej, komiksu, piosenki. Semiotyka Eco stała się modnym kierunkiem filozofii, do czego w szczególności przyczyniły się jego dzieła — Teoria semiotyki (1978) i Rola czytelnika (1979). Rozważania semiotyki dotyczą głównie znaków, rozpatrywanych pod kątem znaczeń w zakresie komunikacji międzyludzkiej. Analiza semiotyki ma prowadzić do rozpoznania sił motorycznych przemian w sferze kultury i ujawnić, że sposób i celowość "produkowania" znaczenia nie różni się od produkcji przedmiotów materialnych — czyli praktycznej, codziennej działalności człowieka. Semiotyka Eco otwarła drogę do nowych studiów w zakresie estetyki. Doktor honoris causa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a także kilkudziesięciu innych uczelni.