/52ec27abd327be5daff48bed6abb1699/n/zbigniew-domino)
Zbigniew Franciszek Domino – pułkownik ludowego Wojska Polskiego, prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej w czasach stalinizmu, pisarz.
Syn Stanisława i Antoniny. W lutym 1940 został wywieziony z rodziną w głąb ZSRR w okolice Irkucka. Na zesłaniu zmarła jego matka, ojciec wstąpił później do 1 DP. Zbigniew Domino wrócił do kraju w 1946. Należał do Związku Walki Młodych i Związku Młodzieży Polskiej. Od 1949 należał do PZPR.
Syn Stanisława i Antoniny. W lutym 1940 został wywieziony z rodziną w głąb ZSRR w okolice Irkucka. Na zesłaniu zmarła jego matka, ojciec wstąpił później do 1 DP. Zbigniew Domino wrócił do kraju w 1946. Należał do Związku Walki Młodych i Związku Młodzieży Polskiej. Od 1949 należał do PZPR.
W 1949 ukończył jako prymus Oficerską Szkołę Prawniczą w Jeleniej Górze. W 1950 mianowany został oficerem śledczym Wojskowej Prokuratury Rejonowej w Poznaniu. Oddelegowany do pracy w Naczelnej Prokuraturze Wojskowej, prokurator NPW w latach 1952 i 1954–1959, sekretarz tzw. Komisji Mazura w latach 1956–1957. Zasadnicza część „raportu komisji Mazura” dotycząca odpowiedzialności oficerów śledczych z Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego oparta została na „Notatce w sprawie nadużyć w śledztwie w organach Informacji” sporządzonej przez mjr. Zbigniewa Domino i opublikowanej w „Zeszytach Historycznych” w Paryżu w 1984 roku, tj. 15 lat przed ujawnieniem raportu Komisji Mazura przez Gazetę Wyborczą (22.01.1999).
W latach 1959–1963 pracownik prokuratur Marynarki Wojennej. W 1967 mianowany szefem Wydziału ds. Szczególnej Wagi Naczelnej Prokuratury Wojskowej, później awansowany na szefa Oddziału V NPW ds. Zleconych. Prokurator Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w Rzeszowie, w latach 1973–1975 oficer do zleceń specjalnych Głównego Zarządu Politycznego WP. Eksternistyczne studia z prawa karnego: magisterskie (UP Poznań – 1950. i UW Warszawa – 1958) oraz doktoranckie (UMK Toruń, 1967).
W latach 1980–1985 i 1989–1990 radca ambasady PRL w Moskwie. Od 27 października 1986 do 19 czerwca 1989 był zastępcą kierownika Wydziału Kultury Komitetu Centralnego PZPR. 12 czerwca 1986 został członkiem II kadencji Narodowej Rady Kultury.
Prozaik, reportażysta, autor powieści, zbiorów opowiadań. Jego książki przetłumaczono na ukraiński, rosyjski, francuski, bułgarski, słowacki, białoruski, kazachski, gruziński. Laureat m.in. Nagrody Literackiej im. Władysława St. Reymonta, Literackiej Nagrody Ukraińskiej Fundacji Kultury im. Wołodymyra Wynnyczenki.
W 2011 roku Janusz Zaorski wyreżyserował Syberiadę polską na podstawie najbardziej znanej książki Zbigniewa Domino.
Członek Związku Literatów Polskich. W latach 1970. był przewodniczącym zarządu oddziału ZLP.
Zamieszkał w Rzeszowie.
/96a81a7b53c37a4457d3ae9d97c78415/n/syberiada-polska)
/o-977848/n/czas-kukulczych-gniazd)
/o-1307215/n/mlode-ciemnosci)
/o-1229746/n/kraina-smoka-chiny-wczorajsze-chiny-dzisiejsze)
/90646938-f2a0-48ab-9988-735ca80c2599/n/sybiraczka)
/o-9788363773656/n/cedrowe-orzechy)
/o-107605/n/tajga-tamtego-lata-w-kajenie)
/9da36ff3a2848588cc871a1637b435b0/n/wicher-szalejacy)
