Syberiada polska

W jednej z początkowych scen, kiedy bohaterowie znaleźli się w bydlęcym wagonie, dopadła mnie niemoc. Wiedziałam, że będzie kilkutygodniowa podróż pociągiem, nieludzkie warunki życia w tajdze i praca ponad siły, amnestia i wykraczająca poza wszelkie zrozumienie kilkumiesięczna? kilkuletnia? poniewierka tysięcy ludzi zostawionych samym sobie. Bez środków do życia, bez informacji, bez jakiejkolwiek pomocy. Za to z nadzieją. Dostania się do polskiego wojska. Powrotu do ojczyzny.

I śmierć, jako stały towarzysz każdego etapu tej drogi.

Przeczytałam już wiele na ten temat. Teraz, nie po raz pierwszy zresztą, pomyślałam, że nie dam rady przebyć kolejny raz tej łagrowo-tułaczej drogi… I nie po raz pierwszy, przełamałam się, by jeszcze raz, może od innej strony, może innymi oczami, może dam radę choć odrobinę zrozumieć…

Hm… Autor, Zbigniew Domino, miał skończonych zaledwie 10 lat, gdy w lutym 1940 roku, został wywieziony z rodziną na Syberię, w okolice Irkucka. Tam zmarła jego mama, a tata wstąpił do 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Autor wrócił do Polski latem 1946 r. I echo tych wydarzeń jest bardzo wyraźne w losach książkowych bohaterów. I trudno się oprzeć wrażeniu, że w książkowym Staszku Dolinie jest bardzo dużo autora. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie późniejsze, polskie losy autora. Od 1949 r. Domino należał do PZPR, był pułkownikiem Ludowego Wojska Polskiego i Prokuratorem Naczelnej Prokuratury Wojskowej w czasach stalinizmu. ...

Jakiś czas temu obejrzałam film nakręcony na podstawie "Syberiady" i szczerze powiedziawszy, nie było się czym zachwycać, stanowczo odradzam oglądanie filmu w pierwszej kolejności, bo może skutecznie od tej książki odstraszyć, a to byłaby wielka szkoda.
Literacki pierwowzór to przepięknie i z ogromnym rozmachem napisana historia o Polakach zesłanych w lutym 1940 roku w głąb sowieckiej Rosji. Ludzie z Czerwonego Jaru tylko za to, że są Polakami i bezczelnymi "kułakami" zostają pewnej mroźnej nocy wysiedleni ze swoich domów i w wagonach bydlęcych wywiezieni do zupełnie nieznanego im dotychczas świata, na wieloletnią poniewierkę do obozów pracy.
Rosyjska nieprzebyta tajga, straszliwe mrozy, choroby, nędzne warunki bytowe i sanitarne sieją straszliwe spustoszenie wśród nienawykłych do ciężkiej pracy i mroźnego klimatu ludzi z Czerwonego Jaru.
Oczami nastoletniego Staszka Doliny obserwujemy okrutny świat pełen śmierci i brutalnej walki o przetrwanie na nieludzkiej ziemi.
Rodzina Dolinów jak i wiele innych rodzin stara się przetrwać w nieprzyjaznej tajdze, ale jednocześnie pamięta o Polsce i swoim domu, który został gdzieś tam, wiele tysięcy kilometrów stąd. Dolinowie zrobią wszystko, by wrócić.
Autor bardzo sugestywnie opisuje 6 lat z życia ludzi z Czerwonego Jaru. To prawdziwa saga rodzinna a jej historia rozgrywa się na tle nieprzyjaznej, surowej i okrutnej tajgi.
Porywająca i piękna mimo swojego okrucieństwa. Polecam każdemu wielbicielowi historii, ...