Weronika postanawia umrzeć recenzja

W życie każdego z nas prędzej czy później wkrada się rutyna. Codziennie powtarzające się nudne czynności, które sprawiają, że czujemy się jak starannie zaprogramowane roboty. Jak zatem należy żyć żeby spożytkować cały ten cenny czas jak najlepiej? Właśnie temu zagadnieniu jest poświęcona tematyka większości współczesnych książek, filmów i tekstów piosenek. Carpe diem? Miłość? Przyjaźń? Myślę, że każdy z nas indywidualnie musi odpowiedzieć sobie na to pytanie w swoim, własnym czasie. Ja sama wciąż szukam rozwiązania tej łamigłówki.
Dwudziestoczteroletnia Weronika nigdy nie ryzykowała, zawsze szła na skróty starannie już wydeptanymi drogami. A co stałoby się gdyby raz rzuciła się na głęboką wodę? Może wtedy nie zdobyłaby się na tak dramatyczny czyn jak targnięcie na własne życie? Oto stajemy się świadkami wypełnianego przez główną bohaterkę planu, który prowadzi do upragnionego celu- śmierci. Możemy odetchnąć z ulgą gdyż Słoweńska służba zdrowia śpieszy na ratunek i oto Weronika żyje. Została umieszczona w szpitalu psychiatrycznym gdzie informuje się ją o jej rychłej śmierci. Ma słabe serce, które z minuty na minuty staje się jeszcze słabsze i wkrótce zupełnie przestanie bić.
Paulo Coelho zaskakuje nas znajomością tematu i działania tej specyficznej placówki, w której została umieszczona główna bohaterka. Po przeczytaniu całej książki nie czuję się zawiedziona, wiele razy słyszałam liczne pochwały na temat kunsztu literackiego Paulo, który przedstawia niesamowite historie o sprawach, które bezpośrednio nas dotyczą. Może by powiedzieć magiczne tematy o całkowicie przyziemnych sprawach.
Ogromnie spodobały mi się opisy całej placówki, bo nie jest to miejsce, które często odwiedzam i o którym wiem wszystko, a chyba każdy musi przyznać, że jest niesamowicie intrygujące. Do tego przedstawione historie reszty bohaterów, którzy różnią się wiekiem, na przykład sześćdziesięciopięcioletnia Mari, która cierpi na ataki paniki, młody schizofrenik Edward, który zostaje umieszczony w placówce przez rodziców i trzydziestopięcioletnia Zedka, kochająca matka i żona, wydawałoby się że niczego jej już do szczęścia nie brakuje, ale jednak, popada w depresje. To wszystko sprawia, że książka jest tak bardzo prawdziwa, magiczna i ponadczasowa.
Z czystym sumieniem i sercem mogę zaliczyć ją do moich ulubionych. Zmusza do refleksji nad własnym życiem, czynami, przyszłością. Myślę, że gdybyśmy starali się żyć w zgodzie z przedstawionymi przez bohaterów po przejściach radami, nikt więcej nie musiałby się zastanawiać jak uniknąć rutyny, bo o to mamy w rękach wydrukowany czarno na białym poradnik dotyczący każdego z nas.