Chłód od raju recenzja

Żyjemy w państwie katolickim. Nie chcę rozważać ile jest w tym prawdy, ale faktem jest, że większość Polaków uważa się za katolików. Miałam szczęście być wychowywana w rodzinie złożonej z ateisty i katolika, nikt nikomu niczego nie narzucał (co prawda babcia aż do 15 roku życia skutecznie wywierała na mnie presje przyjmowania kolejnych sakramentów, ale od czasu bierzmowania w kościele bywam jedynie na ślubach znajomych czy członków rodziny). Takie wychowanie ukształtowało mnie na agnostyczkę, która nie ma nic przeciwko religii. Co więcej, chętnie czytam i dowiaduję się na temat różnych wyznań.

Miałam kiedyś znajomą świadka Jehowy. Nigdy nie poruszałyśmy tematu religii i o jej wyznaniu dowiedziałam się dopiero po skończeniu studiów. Nie zrobiło to na mnie specjalnie wrażenia, bo za mało wiedziałam. Jedyne o czym mogłam mieć pojęcie to to, że wyznawcy Jehowy chodzą w parach po osiedlu i głoszą Słowo. Więcej do szczęścia nie potrzebowałam. Z Martą nie mam kontaktu od czasu obrony a dopiero teraz dowiedziałam się czegoś więcej o jehowitach właśnie.

"Chłód od raju" to prawdziwa historia życia wśród świadków Jehowy, historia opowiedziana z perspektywy dziewczyny, która odeszła od swojego zgromadzenia. Będąc małą dziewczynką, Hannah straciła matkę. Pierwsze lata po jej śmierci były ciężkie zarówno dla Hannah jak i dla jej ojca. Ale w pewnym momencie coś się zmieniło. Ojciec poznał i pokochał pewną kobietę. Kobietę, która wkroczyła do życia Hannah i przepędziła wszelkie koszmary. Kobietę, która do domu wprowadziła Jehowę. Początki były dla dziewczyny ciężkie - była dzieckiem i nie mogła zrozumieć dlaczego nie wolno jej robić rzeczy, które robią inne dzieci. Początkowo Hannah dobrze sobie radziła, nie przejmowała się uwagami rówieśników, żyła zgodnie z nakazami swojego wyznania. I wtedy pojawił się Paul i coś się zmieniło. Hannah odkryła, że są rzeczy sprzeczne z nauką Jehowy, które 'chyba' nie są złe. Początkowo starała się wymierzać sobie karę za złe zachowania, ale w końcu coś w niej pękło. Została obsadzona jako Dorotka w wystawianym w szkole "Czarnoksiężniku z krainy Oz" czego jej rodzina i zgromadzenie zaakceptować nie mogli. Hannah postawiła jednak na swoim.

Nie oceniam wyznania. Wychodzę z założenia, że każdy człowiek jest wolny i ma prawo wyboru. Nie podobały mi się jednak metody wychowawcze wspominane w książce. Zakaz korzystania z telewizora czy radia, zakaz obchodzenia urodzin, zakaz kolegowania się z osobami innego wyznania oraz, co mnie najbardziej oburzyło, kary cielesne. Nie chcę być źle zrozumiana, nie zrzucam tego na karb wyznania, zdaję sobie sprawę, że takie metody wychowawcze nie są od niego zależne. Nie mniej, doprowadzało mnie to do szału.

Generalnie książka dobra, dobrze przetłumaczona, warta przeczytania. Polecam.