Ja diablica recenzja

Poznajcie Wiktorię - świeżo upieczoną diablicę, a jednocześnie tęskniącą za utraconym człowieczeństwem i życiem dziewczynę. Zwiedźcie wraz z nią Los Diablos i dajcie się uwieść jego pięknym sceneriom i zniewalającym mieszkańcom - pięknej i narcystycznej Kleopatrze, przystojnym Beleth'cie i podstępnemu Azazelowi. Są karykaturalne, lecz sympatyzujemy z nimi, tak bardzo różnymi od postaci wykreowanymi przez historię i pismo święte. Mają oni słabości, problemy, uzależnienia i lęki. Czują, pracują i bawią się tak jak my. Pojawia się w nas nutka zazdrości, która powoli jest zastępywana znudzeniem. Wiktoria ma bowiem wszystko czego zapragnie, a jej problemy z ukochanymi mężczyznami zdają sie wydumane. Lecz życie proste nie oznacza dla diablicy lepsze. Nasza piękna dziewica miesza w fabule jak w kotle i rozbudza w nas zainteresowanie. Rusza ryzykowna lawina zdarzeń, która kończy się szczęśliwym powrotem do życia i amnezją głównej bohaterki.
Książka jest napisana dość bogatym językiem i zapełniona trafnymi spostrzeżeniami autorki. Na uwagę zasługuję wyobrażenie piekła jako urzędu, w którym panują bardzo ścisłe reguły. Mistrzowsko uchwycone zostało poczucie beznadziei w starciu jednego człowieka z biurokracją. Panna Miszczuk pełnymi garściami czerpie z realiów Polski i mentalności jej obywateli - wprowadza czarny humor i bawi się komizmem sytuacyjnym. Zachwyciła mnie rozdziałami, w których akcja dzieje się w naszym kraju. Nie czułam jednak tego samego gdy Weronika przenosiła sie do innych miejsc - Moskwy oraz Aten. Opisy miast były bezbarwne i brakowało im plastyczności. Nie sposób zauważyć inspiracji zagranicznymi powieściami love horror fantasy - miłosny trójkąt jest tego najlepszym dowodem. Tą powieść wyróżnia jednak pełen determinacji obraz głównej bohaterki.
Indywidualizm postaci mnie nie powalił - autorka stworzyła ich wiele i opisała , chcąc jak sądze stworzyć tabun kolorowych osobowości, który zachwyciłby czytelnika. Pomysł był dobry, lecz wykonanie niezbyt udane. Sama Weronika również nie jest niczym oryginalnym - młoda, studiująca brunetka, niezadowolona z wyglądu, nieszczęśliwie zakochana i prezentująca mieszankę dziewczęcej nieśmiałości i wyzwolonej zmysłowej kobiety. Ten opis znajdziecie w wielu książkach fantastycznych, popularnych od czasu ukazaniu sie na rynku "Zmierzchu" pióra Stephanie Meyer. Jej ukochani zostali stworzeni na zasadzie przeciwieństw, co również nie było nowatorskim rozwiązaniem.
Podsumowując, książka nie jest zbyt wybitną powieścią, ale według mnie jest ciekawą opcją dla osób, które chciałyby się rozerwać i odstąpić na chwilę od szarego życia. Potrafi rozbawić i zainteresować. Polecam ją osobom, które chcą się zainteresować fantastyką i jednocześnie nabrać dystansu do życia w Polsce. Lektura tej powieści zajęła mi kilka godzin i pozostawiła pewien niedosyt. Mam nadzieję, że wkrótce ukaże się nowa część, która rozwinie losy Weroniki, Piotra i Beletha.Czekam z niecierpliwością aż pojawi się na sklepowych półkach.