Czerwony pasek recenzja

W szkolnych czasach polonistka wbijała mi do głowy, że dobrą opowieść cechuje jedność: czasu, miejsca i akcji. W „Czerwonym Pasku” tego nie ma… i o dziwo całkiem dobrze się składa, a nawet czyta. Historia rozpoczyna się od miejsca, które teoretycznie powinno znaleźć się na półmetku książki , a jest na jej początku. Autor cofa nas w czasie, przedstawiając wydarzenia stopniowo układające się w całość.
To typ książki, którą czyta się „na raz”, od początku do końca trzymająca w napięciu. Tu porachunki wyrównują gangsterzy, snajperzy likwidują przeciwników, politycy i media knują na potęgę, a wszystkim szyki krzyżują dwaj, chyba niczego nie świadomi kumple. Jest wszystko co powinna mieć dobra sensacja, choć „Czerwony Pasek” ma cechy jeszcze innych gatunków – czarnej komedii, farsy a nawet tragi farsy właściwej dla trafnie sportretowanej klasy politycznej naszego państwa.
Po lekturze książki mam wrażenie, że autor „puszcza oko” do czytelnika, przemycając między wersami znacznie więcej, niż opowieść o losach bohaterów, czy tak jest przekonajcie się sami. POLECAM