Czerwień rubinu recenzja

Raz na jakiś czas chyba każdego nachodzi chęć na coś „lżejszego” do poczytania. Po ciężkim dniu pracy, między trudniejszymi książkami, czy po prostu dla relaksu - powieść Kerstin Gier „Czerwień rubinu” to pozycja idealna, aby się odprężyć. Mamy tu wszystko – zagadki, romanse i… podróże w czasie!

Dziewczę o niedorzecznym imieniu Gwendolyn uczęszcza do naszego odpowiednika liceum i ma całkiem spokojne życie. Jej rodzina jest wprawdzie nieco pokręcona – co jakiś czas niektórym objawia się gen podróży w czasie, ale nie dotyczy to jednak naszej bohaterki. Paskudna odpowiedzialność spadła na starszą od niej o dzień kuzynkę, Charlottę. Dni Gwendolyn mijają na obgadywaniu nauczycieli, plotkowaniu o chłopakach, oglądaniu filmów z przyjaciółką, Leslie, i pozostałych typowych (może poza rozmowami z duchami) dla nastolatek czynnościach. Oczywiście, do czasu… Pewnego dnia to ona, zamiast Charlotty przenosi się w czasie. I rozpętuje się piekło. No, bez przesady, ale czas beztroskich dni w życiu Gwendolyn bezpowrotnie dobiega końca.

Ogólna fabuła nie brzmi zbyt oryginalnie, jednakże autorka zadbała o szczegóły. Podróżować w czasie mogą jedynie posiadacze specjalnego genu, których w całej historii było zaledwie dwunastu, a każdy oznaczony innym kamieniem szlachetnym. Gwendolyn jest oczywiście ostatnim brakującym ogniwem – rubinem. Zebranie krwi od każdego z podróżników odkryje mroczną „tajemnicę”, o której nic nikt nie wie (a szczególnie czytelnicy). Samo przenoszenie się w czasie, choć zapowiada dobrą zabawę, wcale nie jest takie przyjemne – objawia się nudnościami, a następnie nieszczęsny wybraniec znajduje się nagle w losowo wybranych czasach, do 400 lat wstecz. Aby to uregulować Strażnicy (zakon, który założył Hrabia de Saint Germain) stosują chronografy, pozwalające odbywać kontrolowane podróże.

Przeogromny wachlarz możliwości, które ma pisarz, korzystający z idei podróży w czasie, a także wiążące się z tym tajemnice i trzymanie czytelnika w niepewności to najmocniejsze strony tej książki. Fabuła wydaje się być solidnie dopracowana, a asów w rękawie autorce spokojnie wystarczy na kolejne dwa tomy. Po tym jak Gwendolyn przenosi się po raz pierwszy zostajemy rzuceni w sam środek akcji, która gna na złamanie karku. „Czerwień rubinu” czyta się naprawdę szybko i niektórzy mogą dostać nawet wypieków na twarzy, ale…

No właśnie, jak zawsze jest też druga strona medalu. Z początku powieść czyta się okropnie. Pierwszoosobowa narracja z perspektywy nastolatki to przepis na katastrofę. Jak kiedyś zaczytywałam się w podobnie napisanym „Pamiętniku księżniczki”, tak teraz jestem wręcz uczulona na tak infantylny i naiwny sposób pisania. To, jaki film oglądała ostatnio z przyjaciółką, czy który kolega się na nią obejrzał interesuje mnie tak bardzo jak mróz na Syberii. A co do tych kolegów… Jest to książka skierowana głównie do nastolatek, więc elementu romansu nie mogło tu zabraknąć. Nie drżyjcie, nie jest on zbyt ckliwy, nie ma bowiem miejsca na jego rozkwit. Gwendolyn jednak ma zadatki na Mary Sue, więc kolejne tomy zapewne przyniosą nam, o zgrozo, więcej dziecinnych komentarzy na temat chłopców.

Z podróżami w czasie zawsze wiąże się ryzyko wystąpienia paradoksów, których także Kerstin Gier nie udało się uniknąć. Chociaż jedynie dotyka powierzchni tego skomplikowanego tematu, szybko nasuwają się dręczące pytania o ciągłość czasu, a także wagę czynów podróżników. Pisarka sama dodatkowo dokłada sobie roboty, komplikując i tak już złożoną intrygę. Pozostaje mi tylko trzymać kciuki, żeby wyszła z tego zadania zwycięsko - wiarygodnie i bez zbędnych wyjaśnień.

Wydawnictwo Egmont 22 lutego wydało ostatni tom Trylogii Czasu – „Zieleń szmaragdu”. Z chęcią poczytam o kolejnych przygodach Gwendolyn, chociażby po to, żeby przekonać się, czy miałam rację co do autorki. Chociaż z początku „Czerwień rubinu” czyta się ciężko, potem jest już tylko lepiej. To książka idealna na odprężenie, ale uważajcie – mimo wad, wciąga!