Kwiaty na poddaszu recenzja

Wyobraź sobie, że ktoś niesłusznie oskarża cię o jakieś poważne przestępstwo i trafiasz do więzienia o zaostrzonym rygorze na trzy i pół roku. Nic nie zrobiłeś, a mimo to jesteś odseparowany od świata - nie wychodzisz na świeże powietrze, nie spotykasz się z ludźmi. Wegetujesz. Jak wielkie odszkodowanie państwo musiałoby ci zapłacić za te kilkadziesiąt miesięcy twojego życia? Co trzeba byłoby zrobić żebyś wybaczył i zapomniał? Jak wycenić trzy i pół roku życia w ciągłym strachu o swoje zdrowie i marzenia?

Virginia C. Andrews to nieżyjąca już amerykańska autorka, której chyba najsłynniejszym dziełem są "Kwiaty na poddaszu". To pierwszy tom serii "Rodzina Dollangangerów".

Po nagłej śmierci męża, Corrine Dollanganger pilne potrzebuje pieniędzy na utrzymanie siebie i czwórki swoich dzieci. Postanawia więc odnowić kontakty z bogatymi rodzicami, którzy niegdyś wykluczyli ją z rodziny, bo związała się z bliskim krewnym. Wiedząc, że jej ojciec nigdy nie zaakceptuje faktu, że ma dzieci ze swoim kuzynem, postanawia zataić to przed nim. Z pomocą matki zamyka rodzeństwo na tytułowym poddaszu i obiecuje, że niedługo zwróci im wolność. Mijają dni, miesiące, lata...

Fabuła tej książki jest naprawdę ciekawa - czwórka uwięzionych dzieci, surowa babka i egoistyczna, nieporadna życiowo matka. Ludzkie cierpienie aż zionie z kartek, ciężko je sobie wyobrazić. Andrews podejmuje trudne tematy - kazirodztwa i manii bogactwa. Lekko zahacza też o problem fanatyzmu religijnego. Książka budzi skrajne emocje - od głębokiego współczucia po pewną dozę zniesmaczenia.


"Kwiaty na poddaszu" to bardzo wdzięczna lektura. Po pierwsze została całkiem dobrze napisana, po drugie naprawdę niesamowicie wciąga. Dodatkowym plusem jest na pewno szata graficzna. Szczególnie okładka przypadła mi do gustu - jest niesamowita. Zwraca uwagę, a to przecież główne jej zadanie.

O tej książce zrobiło się ostatnio głośno w blogosferze, a jako że jestem podatna na wszelkiego rodzaju "mody", postanowiłam wreszcie po nią sięgnąć. Nie zawiodłam się. Po przeczytaniu ostatniej strony moje oczy kształtem i wielkością przypominały piłki tenisowe. Przyznaję, że dawno żadna książka nie wywarła na mnie takiego wrażenia.

Z czystym sercem polecam tę lekturę każdemu kto jeszcze nie miał okazji jej przeczytać.