Kwiaty na poddaszu recenzja

"Kwiaty na poddaszu" to pierwszy tom sagi książek o rodzinie Dollangerów. Na książkę tę trafiłam przypadkowo, bardzo zachęcił mnie jej opis, jednak nie mogłam nigdzie znaleźć jej wersji papierowej, co bardzo mnie zaskoczyło. W końcu zdecydowałam się na format mobilny i tak o to w dwa wieczory pochłonęłam ją z niesamowitą przyjemnością.

Piękna, wzruszająca i momentami niemożliwa do pojęcia książka Virginii Cleo Andrews, wprowadza nas do magicznego wręcz świata czwórki rodzeństwa, którzy najpiękniejsze młodzieńcze lata życia spędzają na strychu domu swoich dziadków.
Cathy i Carrie, dwie siostry oraz Chris i Corrie, dwaj bracia pozbawieni normalności i możliwości dorastania w kochającym, pełnym ciepła domu przeżywają trzy lata swojego życia zamknięci i odizolowani od społeczeństwa.
Matka rodzeństwa, która nie powinna być tak nawet nazywana z biegiem czasu pozostawia ich samych sobie. To właśnie rodzice powinni być źródłem informacji o życiu, o dojrzewaniu i wzorem do naśladowania. Tymczasem zastępują ich Cathy i Chris, którzy jako starsze rodzeństwo starają się zapewnić młodszym bliźniakom spokój i przekazać im jak najwięcej miłości i ciepła, którego nie otrzymują od matki i nieżyjącego już ojca.

Przepiękna historia miłości i braterstwa oraz lęku i ogromnej nienawiści do najbliżej im osoby, czyli matki. We mnie wzbudziła ona olbrzymi emocje, czułam zdenerwowanie, złość, olbrzymi współczucie i bezsilność. Przygnębiająca i moim osobistym zdaniem trudna historia, która pokazuje priorytety jakimi kierują się jej bohaterowie. Możemy również dostrzec, do czego zdolni są niektórzy ludzie, aby tylko osiągnąć sławę, poklask i pieniądze.

Na podstawie książki powstał również film, którego nie miałam jeszcze okazji obejrzeć, pozostawię sobie to jednak na moment, kiedy wszystkie tomy, tej okrutnej, a zarazem łapiącej za serce historii będą już za mną. Już nie mogę się doczekać tego, jak potoczą się dalsze losy rodzeństwa, z którymi poprzez strony tej książki poczułam olbrzymią więź.