Elisabeth Duda - polscy autorzy nakanapie.pl

Tak, michale_u, rzeczywiscie niesamowite! Kieslowski mawial, ze nie ma przypadkow, ale trzeba podkreslic wyjatkowosc tej sytuacji. Na poczatku zaproponowalam wydawnictwu, ze fajnym pomyslem byloby wlaczyc do tekstu zdjecia slynnego fotografa Robert Doisneau. Lecz kiedy zobaczylam prace Agaty Dudek, wyrwalam sie z krzesla: Taaak! To wlasnie to! Musze tutaj podkreslic szlachetny poziom artystki! Tak jakbysmy sie znaly od wielu lat. A zobaczylam Agate pierwszy raz miesiac temu!
A co do pierwszej czesci pytania, Zozo i Lulu, to troche moj brat i ja... , chodz to moj brat jest starszy o 4 lata, a w ksiazce Zozo jest mlodszy o 2 lata. Ale jest rowniez dowcipnisiem i urwisem, lubiacym pilke nozna!

No dobrze. Teraz ja mam pytanie: Czy mówił już ktoś Pani, że jest piękna?!

W języku polskim są takie frazy "łapać w lot okazję" albo "kuć żelazo póki gorące" czy "korzystać z chwili". Nie chcę pytać, jak one brzmią po francusku, bo mam coś ważniejszego. Tak jak o znaczeniu słowa "exceptionnel" dowiaduje się Antoine Doinel od Delphine Seyring, (w cudownym filmie Baisers volés) tak chciałbym dowiedzieć się od Pani jak po francusku mógłby brzmieć tytuł jednej z tysiąca powieści która powstaje obecnie w Paryżu. "Shitownik paryski" bo ją mam na myśli. W języku pol. pierwsze słowo oryginału może w sposób daleki kojarzyć się ze szkicownikiem, ale dominujący znaczeniowo jest początek, często słyszy się go we Francji w wersji zwyczajnej. W powieści nazwa zawarta w tytule odnosi sie do pewnego dokumentu, listy spisanej naprędce przy okazji seansu spirytyst, brulionu etc. oraz nawiązuje do toalet, jakie odgrywają w akcji istotną rolę. Dziękuję :)

Nawiązując do pytania agaci chcę wyrazić opinię, iż jest Pani bardzo piękną kobietą, a uroda Pani idealnie pasuje do kostiumowych ról w filmach osadzonych w realiach 18 i 19 wiecznej Europy. Życzę Pani oszałamiającej kariery filmowej z licznymi nagrodami m.in na festiwalu w Cannes;)

czy to prawda, że w maju będzie pani podpisywać książki podczas święta saskiej kępy?

Pamiętam panią z programu "Europa da się lubić", ciekawa jestem czy nadal utrzymuje pani kontakt z bohaterami tego show, czy zawiązały się jakieś trwałe przyjaźnie?

Dziekuje "agacie" i "uleczce448" za mile komplementy. Panie sprawily mi wielka przyjemnosc z uwagami dotyczace mojej klasycznej urody. Najbardziej kocham rezczywiscie grac w filmach historycznych. A wlascza te z XVIII i XIX-go wieku. Po pelnym metrazu o Wagnerze, mam nadzieje, ze bede miala okazje znowu wcielic sie w roli mocnej, zimnej a tak naprawde szalenie kruchej damy z tamtej epoki.... fascynujace. Jest tyle niedomowien w takich podkreslonych wyrafinowanym kostiumie postaciach ... Cudo!

Odpowiadajac "nakanapowcowi" powiem, ze jeszcze nie dostalam oficjalnego zaproszenia, ale cos czuje, ze sie tam spotkamy ;-). Bo rozumiem, ze jest "nakanapowiec" bliski tej dzielnicy...? Jezeli tak - a zaskoczylby mnie "nakanapowiec" jezeli nie - to dodam, ze ja rowniez. Zwlaszcza teraz, mam na mysli po remoncie. Jest w tej czesci stolicy Polski cos wyjatkowego, cos, co by, jak mawiala Osiecka "pachnialo".
Ostatnio bylam swiadkiem czegos sympatycznego, z czym pragne sie podzielic: mlody czlowiek w grubym materialowym plaszczu i nie zadbanej fryzurze, przechodzil obok pomnika slynnej Agnieszki, umieszczonego na chodniku ulicy Francuskiej. Na rozweselonych oczach wszystkich przechodzacych, poklepal pisarke po ramieniu. Ten sam czlowiek - pomyslalm - z pewnoscia polozylby dlonie na dekolcie Dalidy w Montmartre! Lubie bohemie tych dwoch dzielnic; i mimo tego, ze sa od siebie 1500 km oddalone, maja ten sam "zapach". Chetnie przyjde tam z ksiazkami, wiec do zobaczenia!

Witam "carmila".
Zawsze bylam i bede z natury altruistka; a od kiedy przenioslam sie do Polski, musialam w dodatku stworzyc sobie "nowa rodzine", zeby pomieszkiwac w tym wielkim domu, jaki jest Polska. Jak sie jest obcokrajowcem, przyjazn jest wyjatkowo wazna. To przede wszystkim ona pozwala dobrze zaaklimatyzowac sie w nowej ojczyznie. To dlatego mam nieustajacy kontakt z kolegami ze szkoly filmowej oraz z programu "Europa da sie lubic": tyle razem przezylismy!! Przede wszystkim utrzymywuje kontakt z Conrado Moreno, Paolo Cozza, Irina Bogdanovitch, Stevem Terretem, Kewin Aistonem i Steffen Moellerem, ktory jako jedyny opuscil Polske. Kazdy sobie ulozyl rodzine czy zorganizowany sposob zycia. Czesto do siebie dzwonimy, wspominamy, zartujemy, bo czasy wspolpracy przy programie byly cudne. Pamietam, jak w maju 2004 roku znalazlam sie przypadkowo na placu Pilsudskiego. Polska wtala sie wtedy czlonkiem Europy. Prezydent Kwasniewski obcial choragiewke i wszycy zaczynali spiewac slowa Jacka Cygana "Europo, witaj nas, z nami siadz, zdejmij plaszcz, ...".

Bardzo miło mi słyszeć, że znajomości trwają po dziś dzień. Szkoda, że już nie ma tego programu. Wspominam go z sympatią ze względu na doborowych gości - czyli na panią, Conrado, Paolo, Kevina. To właśnie ten program w dużej mierze przekonał takie osoby – jak np. moi dziadkowie, że Europy nie trzeba się bać i że żyje w niej wielu ciekawych ludzi.

Pozdrawiam serdecznie!

zapendo, chcialabym z glebi duszy wymyslec czegos genialnego specjalnie dla pana, ale ciezko mi przetlumaczyc takich zwrotow... Moze "merdouilles parisiennes"... brzmi sympatycznie, niestety nie ma to nic wspolnego ze szkicowaniem ani z architektura. Ale prosze sie nie martwic, to dobrze wrozy: Norwid, Gombrowicz i Kochanowski nie sa przetlumaczalni w zadnym jezyku ;-)

Przekarze Conradowi, Paolowi i Kewinowi cieple slowa, droga carmila!
Prosze pozdrowic dziadkow!

pierwsza propozycja "Merdouilles parisiennes" ?
wiem ze ciezko, gdyby bylo latwo, nie byloby sztuki

To bedzie pierwsza, ostatnia i tak naprawde najlepsza propozycja.
Bardzo mi sie podoba.

sztuki translacji :)
przybite !

ps. czy to słowo funkcjonuje, jest w życiu używane ? bo wolałbym neologizm...
zeby czasem ktos sie nie obrazil, po polsku to nic nie znaczy, nalezy przeczytac ksiazke, aby wyrobic sobie pogląd, a skojarzenia ma kazdy własne, ja za nie nie odpowiadam :)

To musialabym przeczytac ksiazke, bo nie wiem, o co chodzi. Pozdrawiam!

Tym razem ja Wam zadam pytanie. Interesuje mnie jakich lubicie francuskich pisarzy, ksiazki,... i dlaczego?

Witam wieczorową porą!
XIX w. w Paryżu to świat Mickiewicza, Słowackiego i romantycznych kobiet. Czy polski styl romantyczny i kultura tej epoki przemawiają do Pani ?

Pani Elisabeth i ja pozdrawiam !! Sęk w tym że powieść się dopiero pisze, będzie można ją przeczytać przed wakacjami. W serwisie piszemy ją wspólnie, zapraszam pod pierwsze opisy wampirów, świeże bo dzisiejsze, na strone konkursu. Być może mogą dać jakiś przedsmak o czym to będzie... brr... ;)
Co do pisarzy francuskich, to skoro już jestem :) napisze tyle, że pisarze francuscy odegrali rolę w mojej inicjacji kulturalnej wybitną, a stało się to na pół realnie, gdyż byli to Surrealiści. Wrażenie było mocne i trwa po dziś dzień. Do nich dołączył Rimbaud, jako protoplasta. Ten rodzaj szalonej fantazji, a nie racjonalizmu, lubie we francuskim myśleniu najbardziej.

Zdecydowanie tak. Chociaz polski romantyzm wtedy, czyli w drugiej polowie XIX wieku zaczal nudzic francuskich myslicieli... Ostatnio przeczytalam, ze w pierwszej wersji jednej z najslynniejszych dziel Jules Verne, autor pragnal, aby Kapitan Nemo byl polskim arystokrata. Mial brawurowo zemscic swoja zniszczona rodzine priez Rosjan podczas polskiegp powstania w 1861-1864. Podobno zmeczony wydawca tzw wszechobecnej jak na te czasy "la Pologne martyre", czyli Polska meczennica, zadecydowal inné pochodzenie bohatera... Moze tez nie chcial sie sklocic z Rosjanami, kto wie...
Gdybym jednak miala przeniesc sie w tamtych czasach, wybralabym bez wachania meska plec... Inaczej pragnelabym jak najszybciej zniszczyc gorset...

Dziekuje zapendo za to cenne wyjasnienie dotyczace shitownika paryskiego! Juz teraz widze jasniej :-)
Co do Rimbaud, uwielbiam, a nawet znam na pamiec kilka wierszy!
Przecudne pioro, a zaczal juz w wieku 14...

... jednak powieścią wszechczasów było dla mnie Czerwone i czarne Stendhal'a, a Houllebecq okazał sie gniotowaty.
A teraz może ktoś inny - o francuskich literackich ulubieniach.

A propos Houellebecq, czesto ubolewam (slowo jest slabe!) na tym, jak fatalnie sa przetlumaczone ksiazki. Gdzie sie podzialy tlumaczy francusko-polskich i polsko-francuskich? Jakas tragedia... A to czesto od tego zalezy...

Tak, tłumaczenie to zasadnicza sprawa, swietnym tłumaczem jest pan Krzysztof Jezewski, od 1970 mieszkający w Paryżu, Za tłumaczenia polskiej poezji na język francuski został w 2007 r. laureatem nagrody polskiego Pen-Clubu.

Witam Panią
Moi ulubionym autorem piszącym po franc. jest Marcel Proust chociaż musze się przyznać że jego dzieła nie byłam w stanie nigdy doczytać do końca, tak jest skomplikowane, ale często wracam do którejś częsci cyklu "o Czasie" i delektuję się fragmentem. Autorów współczesnych nie znam, wstyd przynzać. Czy może mi Pani któregoś polecić ?

Polecam serdecznie Claude'a Lanzmann'a, "Zajac z Patagonii" fascynujaca, co mowie genialna historia o jego Zyciu - znal Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir, itd, a jakie pioro! Chodz boje sie tlumaczenia....

Dziekuje wszystkim za ciekawe pytania, do milego zobaczenia, uslyszenia ... i czytania! Salut à Tous!

Gratuluję "Żożo i Lulu". Bez zbędnego dydaktyzmu potrafiła Pani zainteresować dzieci Francją- jej widokami, kuchnią czy chociażby słownictwem.
Całość wspaniale ze sobą współgra. Cieszę się, że Żożo i Lulu pojawili się na księgarnianych półkach. Serdecznie pozdrawiam i liczę na więcej:)