Iskra życia

"Nie powinniśmy zapominać o tym, ale też nie możemy robić z tego kultu. Bo wtedy zawsze będziemy pozostawać w cieniu tych przeklętych wieżyczek".

Remark nie daje czytelnikowi wytchnienia, on tak po prostu umiał pisać. W jednej chwili ciepłe promienie słońca a w tym samym zdaniu nagle bach, sikanie krwią z odbitych nerek.

Książka o życiu w niemieckim obozie. Nie zagłady, bardziej pracy. Nie ma zagazowywania, oddziałów szpitalnych z demonicznym doktorem, obozem rządzą esesmani z zadupia, tacy którzy nie nadawali się do zadań wymagających inteligencji lub porządnego wojskowego szkolenia.
Remark pozwoli nam ich poznać, zajrzeć czasem w ich myśli i motywacje.
Zabierze nas również w świat obozu, poznamy więźniów i ich przemyślenia, nie będzie patosu i nie będzie obojętności, Erik Paul Remark umie balansowac jak linoskoczek, już miałam go przylapac na manipulacji uczuciami czytelników przy pomocy machania zamordowanymi dziećmi, ale nie, on w ostatniej chwili wykonuje niesamowitą ekwilibrystyke i jednak nie. Nie macha dziećmi. Pokazuje że w trzewiach obozu martwe dzieci są faktem, podobnie jak dorośli mężczyźni którzy ważą 35 kilogramów.
Nie przylapalam Remarka na pustoslowiu, na wznoszeniu pięści ku niebu ani na porównywaniu okrucieństwa ludzkiego do zwierzęcego. Nie ma zezwierzecenia, chociaż tak, jeden z bohaterów śmieje się ze zwierzęca radością :)

Książka o ludziach którymi jesteśmy i o takich którymi moglibyśmy być.

Małpa pole...

Książka jest naprawdę dobrze napisana.