Jan Maciej Kłosowski

Dlaczego tak tu cicho?

Metafory są głównie dygresjami i oddają w pewnej części smak tego tomiku, dlatego ich użycie jest wskazane.

Nigdzie nie jest powiedziane, że musi być inaczej. Ja nie chcę tu prowadzić wykładu na temat poezji, pragnę znaczenie ubrać w moje słowa. Nie moim celem jest sprowadzanie wszystkiego do to jest tak, tak i tak. Wolę część z tego zabarwić inaczej, by nie było tu zbyt szaro.

Gdybym miał się ograniczać do definicji, to wkleił bym tu kilka i na tym by się skończyła cała rozmowa, ale tego nie zrobiłem. Nie jestem człowiekiem z szarej bajki.

Świat bez zagadek nie ma smaku. Lepiej ukryć trochę prawdy pod kołdrą z metafor, tak jest lepiej. Moim zdaniem tak jest lepiej, poza tym to stanowi pewien wstęp do tomiku, a on jest barwny. Może mnie pani za to krytykować, ale podawanie wszystkiego na przejrzystej tacy trochę mija się z celem.

Na samym początku zaznaczyłem, że nie walczę z odczuciami innych na temat moich wierszy. Dla mnie tworzyć, to iść po drodze prowadzącej do lepszej przyszłości. Nie liczy się dla mnie sam cel, ale też sposób w jaki go osiągam.

Przyznam, że ciekawy, a słowa kamienie, nie odcisnęły się na moim języku. Wyrywam szarość, którą nasiąknęły ludzkie słowa, sprawiam że spada w przepaść nazywaną przeszłością. Taka jest misja moich słów, taką drogę dla nich wybrałem.

Nie używam słów kamieni, które ścierają marzenia na proch, ja tylko staram się wskazać drogę do szczęścia prowadzącą przez labirynt stalowych wątpliwości.

Nie zajmuję się negowaniem odczuć, nie po to tu jestem. Każdy ma własne odczucia, a ja nie chcę rozbijać fali, która je potęguje. Od początku miałem pewien istotny cel, trafić do ludzi o podobnym spojrzeniu na świat. Nie robię na poezji biznesu, ani na niczym innym co piszę, przynajmniej nie w sensie " Zarobić jak najwięcej kasy", to zguba nie cel. Wydałem tomik, by szerzej wyrazić siebie, to naji...

Trudno mi udzielić jakiejś uniwersalnej rady, bo jak na razie wydałem tylko jeden tomik, ale moim zdaniem zapoznanie się z zasadami promocji dzieła literackiego to podstawa. Trzeba organizować dużo spotkań autorskich, czasami trzeba zostawiać egzemplarze własnej książki w bibliotekach. Ja już to wiele razy czyniłem, a w mojej sytuacji życiowej i zdrowotnej nie jest to proste. Mimo to do tej pory w...

Mam poważną wadę wzroku, czasami nie wyłapię błędu, zwłaszcza kiedy szybko piszę.

Nie tylko wiersz, całe życie jest walką.

Nie przemęcza Pani, lubię zasłóżyć na te lepsze słowa, a czasami trzeba o nie powalczyć.

Życie jest walką, a każda z jego chwil jest kroplą w morzu przeciwności, szczęście to dar, uśmiech słońca, skradając się wśród fal.

Wystudzone pragnienia,
krzykiem powściągliwości,
wstydzą się,
pod stopami płomienia,
swej dziwnej nagości,
która kończy grę.

Nie tak jak to zaplanowałem,
nie w nocy,
tak się to nie toczy,
raczej hamuje,
bo wiele brakuje,
tego się nie spodziewałem.

Nie w takiej chwili,
inaczej smakującej,
może jak ziszczenie,
może język się myli,...

Może, ale takie jest życie, trzeba walczyć z kamiennymi przesądami, bo inaczej one Cię zniszczą, Twój szkielet stanie się ich fundamentem. Nie bądź wiatrem, który niesie ostre słowa do wrażliwych uszu, bądź tym który się buntuje, który tym buntem daje nadzieję!

Zdobywanie doświadczenia, to nie uleganie opiniom innych. Tego się nie da zrobić, po tych słowach odejść wpatrując się we własne buty, to znaczy "Poddać się". Być realistą, nie oznacza powtarzać, to co było realnym sto lat temu i nic więcej, trzeba przesuwać granice realizmu.

Ugiąć się pod falą kamienujących słów, każdy potrafi. Nieliczni walczą o marzenia, chronią je by nie nasiąknęły szarym pchnięciem zazdrosnych rąk. Zawsze łatwiejsze było wyrzekniecie się marzeń, na rzecz tego co możliwe. Ja tak nie robię, dlatego na tych nie wypluwających szarych ciosów z własnego życia patrzę z góry.

Nawet myśl ubrana w słowa pachnące prostotą nie jest banalna. Czasami trzeba czasu by docenić jej piękno, które ta myśl obnażyła, ale w zagadkowy sposób. On wydaje się rozbiciem okna, tylko po to by wiatr mógł coś powiedzieć. Przez to szare nazwanie tego czynu, tracimy jego zapach, jego cudowność, która odpływa i ginie popychana falą myśli w stronę przeszłości.

Pisz, czuj i żyj każdym miodowym słowem i nie obciążaj ich kamiennym osądem, bo tak je zabijasz.

Nie myśl o tym co jest realne, jeśli szukasz jakichś stałych prawd rządzących losem, to skręć w stronę astrofizyki. Nie bądź kolejną metalową trumną, z której wydobywa się pusty dźwięk o zapachu rzeczywistości. Łap za nogi marzenia, by uniosły Cię wysoko nad ziemię, po której stąpają tylko szarzy ludzie. Oni nie boją się ukamienować twej wyobraźni metalicznymi słowami. Ich uderzenia nie zabijają, ...

Na szklany upadek skazane,
na kamienny dotyk rzeczywistości,
odkryte zostaną ich słabości,
zalane śmiechem żyjących skał,
krwią z miliona ciał,
to wszystko zaraz się stanie.

Jeszcze na oczach słońca,
pod innymi spojrzeniami,
o smaku dziwnego końca,
wyciśniętego z szarego cierpienia,
ostrymi słowami,
z pomocą płomienia.

Z falą ciernistego zł...

Mogę jeden z nich pokazać, bo to nie jest dla mnie problem, a lepiej mi to zobrazować na przykładzie.

Dziękuję, to nie jest uniwersalna recepta na ten problem, bo każdy jest inny, ale mi w pewien sposób jakaś z tych rzeczy pomaga.

Nie odpowiem, że czekanie, jest złe, ani jego brak. Dobrze jest szukać czegoś pomiędzy. Powiem szczerze, że muzyka czasami też pomaga jeśli cicho sączy się przez czas, czasami jest tą igło, która skłania do dużego skoku do przodu. Tak to jest w moim przypadku, choć cisza, też ma swoją magiczną moc, zanurza w świecie pełnym refleksji, pozwala upchnąć w słowa esencję z jeszcze nie płonących myśli. K...