7 tygodni

“– Siedem tygodni... – Zaczął, jednak Thomas przerwał mu w połowie zdania.
– O czym ty mówisz?! – Wykrzyknął płaczliwie. – Zostaw mnie w spo...
– Siedem tygodni, Thomasie. Zbyt mało, by uczynić wszystko, i zbyt dużo, by dotrzeć do
nicości. O siedem tygodni bliżej początku, który stanie się końcem, i o siedem tygodni bliżej końca,
który stanie się początkiem.
– Nic nie rozumiem... Czego ode mnie chcesz?! – Ponownie przerwał wypowiedź obcego, lecz
ten zrobił krok naprzód.
Thomas poczuł w tej chwili znajomy, przejmujący chłód i zauważył parę wydostającą się z ust.
Docierająca do jego nozdrzy woń zgnilizny, wymieszanej ze słodkim zapachem kwiatów wzbudzała w
nim obrzydzenie i powodowała silne nudności.
Odór unoszącej się w powietrzu śmierci sprawił, że zrobiło mu się słabo.
– Siedem tygodni, Thomasie. I ani sekundy dłużej.”

Czytaj dalej

“Choć starzec skupiał sporą uwagę na każdym obsługiwanym przez siebie kliencie, Thomas intrygował go znacznie bardziej niż pozostali. Mężczyzna posiadał w sobie coś, czego zupełnie nie rozumiał. Sprawiał wrażenie naznaczonego nadchodzącym cierpieniem. Był jak chodząca porażka i widmo zbliżającej się klęski. Coś potwornego, dotąd niepoznanego ciążyło nad jego duszą. Prześladowało go, wiernie powtarzając każdy wykonany ruch, czy postawiony krok naprzód. Starzec wiedział to. Czuł to całym sobą. Atmosfera tuż po przybyciu Millera stała się nagle dziwnie cięższa i zaburzona. Oczy barmana zauważały bowiem znacznie więcej niż przeciętny wzrok większości ludzi. Widziały w Thomasie odbicie Jego.”

“Nie żywiąc żadnych wątpliwości, że coś może za nim podążać, skierował kroki w stronę własnego mieszkania, gdzie zwykle czuł się najbezpieczniej. Uciekał, przeraźliwie obawiając się tego, co może ujrzeć tuż za swoimi plecami. Uciekał, obawiając się własnej śmierci. To niemożliwe, po prostu niemożliwe! To nie może być prawda! On nie jest prawdziwy... O Chryste... – Krzyczał do siebie w myślach, usilnie negując to, co wydarzyło się przed kilkudziesięcioma sekundami. Zazwyczaj z trudem przychodziło mu przywoływanie z pamięci
jakichkolwiek szczegółów, ale tę twarz pamiętał doskonale. Nigdy nie zdołałby wymazać jej z pamięci.
Nigdy.”

“Zamknął i otworzył oczy. Ból uderzającego w żebra serca. Strach. Osamotnienie. Ślepota. Głuchota. Paraliż całego ciała. Chłód. Łamiący kości mróz. Para wylatująca z rozdziawionych ust. Zaciśnięta krtań. Postać wyłaniająca się z ciemności umysłu. Stojące naprzeciw Coś. Wspomnienie. Kaptur. Biała, koścista dłoń. Martwa dłoń. Gruba, zakryta materiałem twarz. Purpurowa skóra wokół ust. Sinych, popękanych od mrozu ust. Czarne, ostre zęby. Kły niczym szczęki rekina. Pustka. Nicość. Cisza. Ciemność. Strach. Smutek. Łza płynąca po policzku. Parząca skórę łza. Postać w tunelu. Czy to Johnny? Hej! Hej! Johnny! Czy to ty! Tak, to ty! O Boże, jak dobrze cię tu widzieć...
Proszę, wybacz mi! Nie chciałem cię zamordować... To... To był tylko wypadek! To nie byłem nawet ja! Ja... Ja nie wiem, co się wtedy działo... Johnny? Hej! Wszystko w porządku? Johnny? Johnny! O nie... To... to znów Ty! Boże, błagam, tylko nie Ty! Tylko nie Ty! Nie! Nie! Boże, pomóż!”

Czytaj dalej

“– Jeszcze kilka jardów – mówił do siebie, przedzierając pomiędzy stosami rozkładających się ciał. Mimo że przestał już liczyć na głos, w jego głowie wciąż rozbrzmiewał głośny stoper, co sekundę przybliżający wszystkich do nieuniknionej zagłady. Czołgał się, czując wbijające w łokcie, brzuch i przedramiona kawałki brudu oraz szkła Niemal całkowicie ślepy, wsłuchiwał się w odgłosy umierającego otoczenia. Choć na jego twarzy nie malowało się już nic poza wycieńczeniem, ciałem mężczyzny władało przerażenie. Dopóki docierały do niego jęki obcych ludzi, czuł się w pewnym stopniu bezpieczny. Wiedział, że ma jeszcze czas. Był blisko. Wciąż walczył.
Gdy w pewnej chwili poczuł kolejne, upadające na jego stopy ciało, licznik wybił sto
osiemdziesiąt.
– To on! – Ktoś krzyknął donośnie, zwracając na niego uwagę. Pojedyncze wezwanie wystarczyło, by pomimo ślepoty zrozumiał, że został rozpoznany. Z trudem zrzucając leżącego na jego nogach truposza, przyspieszył znacząco ruchy. Był niemal pewien, że zdąży. Kiedy tylko przekroczy próg budynku, nikt nie zdoła go dotknąć. Wszyscy
padną jednym strzałem. Tylko nie on.”

Czytaj dalej