“Nie żywiąc żadnych wątpliwości, że coś może za nim podążać, skierował kroki w stronę własnego mieszkania, gdzie zwykle czuł się najbezpieczniej. Uciekał, przeraźliwie obawiając się tego, co może ujrzeć tuż za swoimi plecami. Uciekał, obawiając się własnej śmierci. To niemożliwe, po prostu niemożliwe! To nie może być prawda! On nie jest prawdziwy... O Chryste... – Krzyczał do siebie w myślach, usilnie negując to, co wydarzyło się przed kilkudziesięcioma sekundami. Zazwyczaj z trudem przychodziło mu przywoływanie z pamięci
jakichkolwiek szczegółów, ale tę twarz pamiętał doskonale. Nigdy nie zdołałby wymazać jej z pamięci.
Nigdy.”