Altanka pod magnolią

,,Czasami nasz sposób myślenia to jedyna rzecz, która stoi na przeszkodzie do szczęścia".

Przepiękna książka! Jest przepełniona różnymi emocjami, które przechodzą na czytelnika. Początkowo czytamy o ogromnym smutku, gdyż wszystko, co Monika kochała nagle się rozpadło. Bardzo długo nie wiemy co spowodowało, że córeczka Moniki nie żyje. Czasami tylko podkreślała, że to przez to, że jej nie dopilnowała. Ona popadła w tak wielką depresję, że i jej małżeństwo dobiegło końca. My wiemy dlaczego go odepchnęła, bo nam o tym opowiada. W międzyczasie oznaczona innym drukiem będzie treść listu, który ona pisze do swojej zmarłej córeczki. Zwiera tam liczbę dni, która minęła odkąd jej z nią nie ma, opowiada jej co się aktualnie u niej dzieje i jak bardzo za nią tęskni. Czasami wspomina drobne chwile, kiedy jeszcze z nią była. Znamy jej wygląd i cechy charakterystyczne, co sprawia, że i nas serce ściska z bólu. Obecnie Monika przeniosła się do innego miejsca, by móc rozpocząć życie na nowo. Tam poznaje przezabawnego geja, który często przekręca przysłowia i jego ojca. W miarę jak opowieść się rozkręca poznajemy również życie tego sąsiada. Połączy ich cudowna przyjaźń, którą warto poznać samemu. Jednak los stawia na drodze kobiety bardzo dziwną sytuację. Odnajduje ona medalik w którym jest portret dziewczynki niemal identycznej jak jej zmarła córka. Jak każda matka, Monika musi się dowiedzieć kim ona jest. Z powodu wielu przypadków pozna mężczyznę, który zacznie otwierać jej za...

Najtrudniej przebacza się sobie samemu! A już wybaczyć sobie śmierć swojego własnego dziecka, wydaje się być czymś zupełnie niemożliwym.

Monika sobie nie wybaczyła, jej żali depresja doprowadziły do rozpadu jej małżeństwa i w konsekwencji kobieta ucieka przed przeszłością zmieniając miejsce zamieszkania. Nie można jednak uciec od przeszłości, ona prędzej czy później i tak nas dogoni. Monikę dogoniła bardzo szybko ale i zupełnie przypadkowo, kiedy kobieta znalazła wisiorek ze zdjęciem dziewczyny, która do złudzenia przypomina jej zmarłą córkę. Jak to w życiu bywa, nic nie dzieje się bez przyczyny, ktoś najwidoczniej miał dla Moniki swój plan i postawił na jej drodze kilka osób, które wyrwały kobietę z jej potwornie samotnego świata. Każda z osób, które pojawiają się na jej drodze opowiada też swoje niełatwe historie, które pokazują Monice, że każdy zmaga się z niełatwymi przeżyciami, każdy niesie swój ciężar i chodź przyjmuje on różną postać to najważniejsze jest by ze swoimi problemami nie zamykać się na pomoc.

Sandra Podleska napisała książkę, która konfrontuje czytelnika z całym wachlarzem problemów, przeżyć, smutków bohaterów tej opowieści. Każdy znajdzie tu trochę siebie, bo któż z nas nie czuł się czasami samotny? Najważniejsi są jednak ci, którzy nas otaczają i dzięki którym, życie staje się bardziej znośne. To właśnie ich rola została świetnia przedstawiona w „Altance pod magnolią”, jak się okazuje to nie tylko Monika potrze...

„Altanka pod magnolią” to bardzo emocjonują książka o stracie, depresji, przyjaźni, miłości i nadziei.

Monika straciła swoją córeczkę. Przez trzy lata nie potrafi pogodzić się z jej śmiercią. Wpada w depresje, rozwodzi się, a później wyprowadza się do małej miejscowości by zacząć wszystko od nowa. Poznaje najpierw Piotra, który jest fryzjerem, później przystojnego architekta ogrodów, Grzegorza i jego córkę Polę, która przypomina jej córkę. Jaką rolę w życiu kobiety odegra tych dwóch panów? Czy Monice uda się odzyskać spokój i radość życia? Przekonajcie się sami.

Książka na pewno poruszy nie jedno serce, zwłaszcza serce matki. W pierwszej połowie książki można powiedzieć, że akcja płynie swoim tempie. Natomiast po połowie następują prawdziwy wybuch emocji. Wraz z bohaterami cieszyłam się z ich szczęścia, by za chwilę poczuć rozczarowanie, a później przygnębienie. Autorka świetnie wykreowała tutaj każda z postaci. Zarówno Monikę, jak również obu panów. Każdego z bohaterów bardzo polubiłam i poznając coraz bardziej Piotra myślałam sobie, że jest mieć w życiu taką osobę.

Książkę bardzo polecam tym osobą, które szukają poruszających powieści. Emocji w „Altanka pod magnolią” na pewno nie zabraknie.

„Altanka pod magnolią” to bardzo smutna i wzruszająca historia, która daje nadzieję na lepsze jutro. Ta książka pokazuje, że ból po stracie nigdy nie mija, ale możemy nauczyć się z nim żyć.

Życie Moniki rozpada się na kawałki wraz ze śmiercią ukochanej córeczki Aurelii. Kobieta wmawia sobie, że to jej wina. Przeprowadzka do małej miejscowości ma przywrócić Monice względny spokój. Kobieta oddaje się w pełni swojej pracy jako ilustratorka. Marzy o wydaniu własnej książeczki dla dzieci. Przypadek sprawi, że Monika znajdzie pewien tajemniczy medalion, który kryje w sobie zdjęcie małej dziewczynki łudząco podobnej do jej córki. W ten sposób pozna Grzegorza i jej życie nabierze innych barw.

Monika pomimo swojej ogromnej straty i bólu, potrafi pomagać innym, wspiera bliskich, o czym przekona się jej przyjaciel Piotr.

Czy kobiecie uda się w końcu odzyskać spokój ducha?

Autorka przekonała mnie do swojej twórczości i już nie mogę się doczekać kolejnych pozycji jakie wyjdą spod jej pióra.

Polecam.

Monika pomimo upływu lat nie potrafi pogodzić się ze stratą ukochanej córki. Wiedzie życie samotniczki, a jej praca, którą wykonuje zdalnie, nie przysługuje się do nawiązywania nowych znajomości. Przeszła niemal przez piekło, co skutecznie zniechęciło do niej bliskie w tamtym okresie osoby. Próbując zacząć od nowa, choć kompletnie bez pomysłu, przeprowadza się do niewielkiej miejscowości pod Wrocławiem. Nie ma pojęcia, że zmiana miejsca zamieszkania była jej pisana, by w końcu otrząsnąć się z żałoby… i zwyczajnie zacząć żyć. Ale nie tak od razu.

„Altanka pod magnolią” to nie tylko piękna, przykuwająca uwagę okładka. To także, a może przede wszystkim, wartościowe wnętrze traktujące o zwyczajnym życiu, drugich szansach i nieprzewidywalnych kolejach losu. Autorka ma lekkie pióro, dzięki czemu powieść czyta się płynnie i szybko, pomimo poruszanych w niej kwestii. Znajdziemy tu tematykę dotyczącą zdrowia psychicznego, orientacji seksualnej, układania sobie życia po rozwodzie, bycia rodzicem, czy radzenia sobie ze stratą. Nie każda postać, która się tu pojawi będzie tą pozytywną, nie każde wydarzenie będzie przyjemne, ale tym bardziej nadaje to książce realizmu. Miłość tli się gdzieś w tle, jest dojrzała i piękna, i choć daleko jej do wzniosłych nastoletnich uniesień, to jednak ma w sobie magię, której każdy powinien szukać. Za pomocą postaci zarówno głównych, jak i pobocznych mamy okazję obserwować ich historie, które są zwyczajnie zaczerpnięte z życia, a każdy czyt...

Czy po ogromnej tragedii można zacząć wszystko od nowa?
Przed takim pytaniem staje bohaterka najnowszej powieści Sandry Podleskiej - Monika.
Choć od śmierci jej córeczki Aurelii minęły już trzy lata kobieta nadal nie potrafi uporać się z traumą.
Pierwszym krokiem do odnalezienia szczęścia jest przeprowadzka na przedmieścia Wrocławia oraz oczywiście praca zawodowa. Ta zaś wymaga kreatywnego zacięcia , ponieważ Monia jest cenioną ilustratorką.
Już pierwszego dnia w nowym miejscu poznaje nowego sąsiada- Piotrka i choć początkowo młody i energiczny chłopak nie wywiera na niej zbyt dobrego wrażenia ta znajomość będzie miała znaczący wpływ na jej dalsze losy.
A to dopiero początek zmian czekających tuż za rogiem.
Pewien spacer i związane z nim znalezisko sprawią ,że świat Moniki zadrży w posadach.
Na jej drodze stanie również wyjątkowy mężczyzna.
Jaka relacja ich połączy? Czy tajemnice z przeszłości staną na przeszkodzie rodzącemu się uczuciu?

Jestem prawdziwie oczarowana tą historią.
Jest po prostu cudowna i przepełniona uczuciami.
Autorka za pomocą słów wyczarowała naprawdę wspaniałą fabułę z bohaterami, których obdarowałam sympatią od pierwszego zdania.
Kolejne strony niosły ze sobą ogromną ogromną dawkę emocji od uśmiechu i radości, poprzez złość aż po ogromne wzruszenie.
Ta wyjątkowa , mądra i piękna książka nikogo nie pozostawi obojętnym.
Gorąco polecam❣️

Nostalgiczna historia o życiu po stracie, która napełnia serce nadzieją

Strata kogoś bliskiego może naprawdę zniszczyć człowieka. Życie Moniki zdaje się tracić sens i rozpadać po śmierci córeczki Aurelia. Szczególnie dotkliwa dla matki jest strata dziecka. Czy kobieta sobie z tym poradzi?

Przeprowadza się do małej miejscowości, gdzie pracuje jako ilustratorka. I wtedy odkrywa, że istnieją dziewczynka wyglądające niemal tak samo jak jej córeczka. Postanawia ją odnaleźć. Czy to szaleństwo, obsesja, czy to na sens?

Do tego jest jeszcze dwójka mężczyzn – Grzegorz architekt krajobrazu i fryzjer Piotr. Czy będąc w żałobie można znaleźć miejsce na uczucia?

To książka o stracie, o cienkiej granicy między rozpaczą, a obłędem, o szukaniu spokoju. Bardzo emocjonalna.