Andromeda

Też bym tak chciała.
Co czwartek w godzinach pracy, w eleganckiej knajpie, z mężczyzną, którego szanuję, wysączać butelkę chablis. I rozmawiać, dyskutować, spierać się na najciekawszy temat pod słońcem: gadać o miłości do literatury. Odczuwać taką miłość do pracy jak ta racząca się winem para. Znaleźć bratnią duszę w osobie pracodawcy, uczyć od niego, wyrabiać sobie literacki smak, w ramach relacji mistrz - uczennica. Nawet gdyby on był staruchem, a ja młodą, nieopierzoną dziewczyną. I chciałabym się od niego nauczyć jak być dobrym redaktorem w wydawnictwie i jeszcze odpowiedzialną za wysokokulturową serię książek „Andromeda”.

A czego unikałabym jak ognia?
Bycia zależną od starszego mężczyzny. Podejrzeń o interesowność i kupczenie własnym ciałem i duszą. Samotności, zazdrości, niespełnionej miłości.

„Andromeda”. Książka o przemijaniu i o zakazanej przyjaźni, która wszystkim wokół wydaje się niestosowna. Ale przede wszystkim o książkach, wydawnictwie, redaktorach i kondycji dzisiejszej literatury. Gdy rezygnuje się z ambitnych planów wydawniczych na rzecz lepiej sprzedającej się literatury bardzo, bardzo popularnej, ale marnej. Tej, którą lansuje się we współczesnych wydawnictwach licząc na finansowy sukces.

Dla mnie najlepsza książka autorki.

Andromeda to najwyższą dawka literatury w literaturze. Pod względem jakości nie odstaje ona od reszty książek Bohman.
Znana z tworzenia miłosnych trójkątów autorka tym razem stawia na duet bohaterów - ona studentka, z dnia na dzień dostaje pracę marzeń beż wymaganego doświadczenia, on stateczny, dwa razy starszy, ceniony w branży literackiej, piastujący wysokie stanowisko w wydawnictwie.
Dzieliło ich wszystko, a oołączyła wspólna pasja - miłość do dobrej literatury.

Ta sama, a jednak nowa Bohman pokazuje nam odmienne oblicze. Tym razem przemówi dwugłosem bohaterów, dzieląc swoją opowieść na część pierwszą, w której poznajemy relację Sofie, drugą poświęca Gunnarowi.
Dzięki temu możemy dokładnie przyjrzeć się tej intymnej relacji. Nie jest to historia skąpana w oparach namiętności, jak to zazwyczaj u Bohman bywa, więcej tu romantyzmu, czułych gestów, uroku chwili.
Andromeda wybrzmiewa melancholią, opowiada o przemijaniu, wzruszył mnie ten sentymentalny przekaz.

Podoba mi się to nowe oblicze autorki.

Ogromnie podobała mi się relacja przedstawiona w tej książce, była bardzo intymna i złożona. Pierwsza część książki przypadła mi do gustu wiele bardziej od drugiej (tylko ze względu na to, że nie podpasowała mi perspektywa Gunnara 😬)