Apartament w Paryżu

Obiecywałam, że nie sięgnę szybko po Musso i w sumie słowa dotrzymałam. Twórczość tego autora nie zaskarbiła sobie wcześniej mojej sympatii, pomimo tego, że pomysły na fabułę pisarz ma dobre. Co do "Apartamentu w Paryżu" jest to powieść z równie dobrym pomysłem, ale tym razem i nieco lepszym wykonaniem. Taka, którą czyta się szybko, ale z przyjemnością, gdzie jest sporo zagadek, mało przesłodzonego romansu i mało dziwnych zdarzeń z pogranicza paranormal. Są jednak za to bohaterowie, którzy nie zaskarbiają sobie zbytnio sympatii czytelnika i ten fakt stanowił dla mnie tym razem największy mankament.

Oto Madeline, skoncentrowana na sobie, starzejąca się była policjantka z samobójczymi skłonnościami, chroni się w ukochanym Paryżu przed ciosami od życia. Zajmuje willę, należącą do sławnego malarza, którego życie obfitowało jednak w ogrom tragedii. Pech, traf lub ulubione Musso przeznaczenie, krzyżuje jej losy z życiem Gasparda - autora sztuk teatralnych, który wynajmuje ten sam dom na okres bożonarodzeniowych ferii. Z tych dwojga, to Gaspard był sympatyczniejszy, pomimo podejścia do życia iście schopenhauerowskiego.

Początkowa wzajemna niechęć tych dwojga zamienia się w szorstką współpracę przy rozwikłaniu zagadki ostatnich płócien mistrza oraz tajemnicy śmierci synka malarza. Śledztwo zbliża bohaterów do odkrycia prawdy o samych sobie, co jest tutaj akurat dość przewidywalnym motywem. Akcja jednak trzyma w napięciu, a tropów jest wiele. Nareszcie Musso nie prze...

Madeline i Gaspard, dwie obce sobie osoby, wskutek pomyłki wynajmują ten sam apartament w Paryżu. Zafascynowani osobą poprzedniego lokatora, nieżyjącego
słynnego malarza, porzucają osobiste plany, aby rozwikłać intrygującą zagadkę. Powieść obyczajowo-sensacyjna z pierwiastkiem thrillera psychologicznego.
I tym razem bez fantasy, chyba że liczyć cudowne szóste zmysły detektywistyczne głównych bohaterów...
Mają książki Musso w sobie to coś, co powoduje, że zawsze mam ochotę trochę ponarzekać, a równocześnie rozglądam się za następną.
Bo z jednej strony jestem świadoma, że czytam książkę z kategorii literatura popularna (schematyczne wątki, stereotypowe motywy, uproszczone postaci),
a z drugiej urokliwy styl autora i jego błyskotliwa erudycja generują naprawdę klimatyczną i relaksującą opowieść, której wysłuchuje się z wielką przyjemnością.

A istotną wartość dodaną stanowią cegiełki wiedzy — o malarstwie, literaturze, muzyce — przemycane w postaci narracyjnych skojarzeń i wtrąceń: migotliwych porównań do scen z filmów i powieści, anegdot o ludziach sztuki, dygresji z dziedziny psychologii i filozofii, czy po prostu tytułów dzieł muzycznych i cytatów. Niejednokrotnie odkładałam lekturę, żeby sprawdzić coś w Wikipedii...

Nie czytam romansów, nie znoszę ich schematyzmu i przewidywalności. Na szczęście jest to kryminał z wątkiem romansowym, niezbyt nachalnym zresztą. Do romansu pasuje tylko jeden element, ale nie będę zdradzała jaki, żeby nie spojlerować. Książka ujęła mnie już na początku niecukierkowym opisem Paryża, niedoskonałego, skąpanego w ulewnym deszczu, podobnym do tego, jakim ja to miasto zapamiętałam. Potem jest jeszcze Nowy Jork, Madryt... Akcja ciekawa, niezbyt wartka, Musso umiejętnie buduje nastrój. Jest dużo o malarstwie, co plasuje tę książkę nieco wyżej, niż zwykłe czytadło. Dobrze się czyta, jak zawsze u tego autora porządna rzemieślnicza robota.

Ładnie, czysto napisana. Bohaterowie charakterystyczni, ze swoimi przywarami. Piękny klimat. Ostatnio nawet bardziej mnie ciągną historię o Paryżu, Nowym Jorku, bohemie artystycznej, więc każda lulam chętnie.

Dwoje obcych ludzi. Ona optymistka, twarda kobieta, dążąca do celu, ambitna. Traktująca Paryż jako swoją ostoje. On pisarz, artysta. Noszący swoje cierpienie, które jak żółć rozlewa się na innych. Samotnik, odludek. Nienawidzi Paryża i Francuzów. Tacy różni a jednak to tylko pozory. Zamieszkują razem przez głupi przypadek a może zrządzenie losu.
Właściciel domu już nie żyjący artysta Sean Lorenzo wciąga ich w swoją historię i pochłania do reszty.
Kiedy ona rezygnuje i chce zająć się swoim życiem, on nie pozwala jej odpuścić.

Najważniejszymi bohaterami są główne postacie oraz sam artysta. Który aż kipiał twórcza pasją, mimo że umarł nadal zachwycał swoim talentem.

Uwielbiam! Historia wciągnęła, bohaterowie mają swoje charakterki.
Zwykle nie czytam kryminałów i książek z wartka akcja z jednego powodu. Jeśli zacznę i wciągnie mnie akcja wolałabym jak najszybciej skończyć a przy moich łobuzach czasami mam tydzień przerwy i ciężko mi wrócić, bo muszę odświeżać treść. Naprawdę nie żałuję i czuję że przybliżę sobie inne dzieła autora.
Czytałam, wiele opinii że szału nie robi to dzieło, a skoro mnie zachwyciło to nie wiem co powiem na resztę :)
Bardzo się cieszę, że wyczekiwana premiera nie stała się rozczarowaniem, bo często tak ...

Moje pierwsze spotkanie z Musso iii... na pewno nie ostatnie! Już wiem czemu tak każdy go chwali. Nic dziwnego. "Apartament w Paryżu" to świetna książka!

Główni bohaterowie, Madeline i Gaspard po raz pierwszy spotykają się w apartamencie w Paryżu. Los tak chciał, że oboje mimo lekkie nieporozumienia wynajęli ten sam apartament i teraz są współlokatorami. Odkrywają, że należał on do zmarłego wybitnego malarza, Seana Lorenza. Początkowa niechęć tych dwojga zamienia się w wspólną współpracę odkrycia co stało się z Julianem, synem Penelope i Seana Lorenza.

"Nie ma gorszego głuchego niż ten, który nie chce słuchać..."

Zakończenie jest przewidywalne, ale mimo to książkę bardzo dobrze mi się czytało. Najabardziej podobał mi się obraz bohaterów. Nie byli przerysowani, dało się ich polubić mimo ich wad. Jednak to co mi się nie podobało w tej książce to fakt, że bohaterowie jednak działali na własną rękę. Madeline robiła swoje i Gaspard swoje. Jednak widocznie tak było im lepiej. Ale najważniejsze, że w końcu udało im się to co chcieli osiągnąć.

Warto wcześniej przeczytać "Telefon od anioła", by mieć pełen obraz sytuacji